Το να κάτσω να γράψω είναι ανάγκη
Μεταμεσονύχτιες σκέψεις, το μυαλό μου στάχτη
Σκέφτομαι τι πέρασα, τι περνά γενικά απ' τη ζωή μας
Τι αξίζει να στέκεται απέναντί μας
Ποιος σε αγαπάει αληθινά αναρωτήσου
Η συνήθεια νικα και όσα νοιώθεις θα σε αφήσουν
Γενικά το αληθινό δύσκολα φαίνεται, πρέπει να περάσουν μπόρες για να δεις τι παίζεται
Πόσα άτομα θα δεις τριγύρω σου που δε νοιάζονται καν
Μα όταν το καταλάβεις θα είναι αργά
Ήδη θα έχει φύγει ήδη μόνος σου θα πήζεις
Ήδη θα 'σαι νηστικός, ήδη δε θα έχεις να καπνίσεις
Ήδη δε θα έχεις στην τσέπη ούτε δεκάλεπτο
Έρχονται όλα μαζί και αυτό είναι απάλευτο
Εδώ όλοι ζούμε μα πεθαίνουμε, είναι αγιάτρευτο
Κι εσύ μου λες να βγουμε στ'αρχιδια μου που 'ναι Σάββατο
Που λες ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, μα κάπου μέσα μας μια ελπίδα περιμένει
Υπάρχει κάπου ο εαυτός μας, κάπου πρέπει να τον βρούμε, γιατί στο τέλος καταλήγουμε όλοι ξένοι και μόνοι
Συγνώμη μα δεν ξέρω αν είμαι λάθος απλά μεταδίδω ότι νιώθω κατά βάθος
Το ραπ μου είναι κατάχρηση και άγχος με την ελπίδα πως μία μέρα δεν θα πεθάνω μοναχος
Παρόλα αυτά όσα έχω δει και ότι έζησα μου δώσαν πάτημα σε κάθε τι που έχτισα
Όλοι μας εδώ μάθαμε από τα στραβοπατήματα και ακόμα με τον τρόπο μας θα πολεμάμε σίγουρα
Είναι η ζωή μου θάλασσα με άπειρα κύματα
Πνίγομαι καθημερινά και γράφω κείμενα
Για αυτό μη μου μιλάς για struggle και προβλήματα την ώρα που μέσα σου εσύ δεν νιώθεις τίποτα

Στον ουρανό τα αστέρια δεν λάμπουν για μένα και αυτό ειλικρινά είναι κακό
Μόνος το παλεύω κάθε μέρα μακάρι κάποιος να ήταν εδώ