Γύρισα πίσω από τη κόλαση
Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝ' Η ΠΙΟ ΑΡΡΩΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ...
Μες στη καρδιά μου εξαπλώθηκε σα μόλυνση
Οι φίλοι μου με ψάχναν μα εγώ δεν ήμουν εκεί..

Μόνο κατάθλιψη και στράβωμα
Ό,τι αγαπούσα κι ό,τι πίστευα τσαλάκωνα
Όπου περνούσα άφηνα εδάφη άγονα
Κι είχα δεμένη την ελπίδα μου πισθάγκωνα...

ΑΝ ΕΙΧΑ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΥΧΗ
ΘΑ ΘΕΛΑ Ν' ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ...
ΑΠΕΡΡΙΨΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ
ΕΓΩ 'ΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΓΥΡΝΩ ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ..

Δώδεκα χρόνια καταδίκης
Σ' ένα κλουβί ζώντας μόνο εικόνες φρίκης..
Γίνε ψυχή μου μες στη πόλη σα τσιγγάνα
Κι ο πόνος δε τελειώνει όσο γυρνάει ο πλανήτης


Ναι. Δώδεκα χρόνια μοναξιάς
Δώδεκα χρόνια σιωπής και εγκατάλειψης..
Κι είπα "ΑΡΚΕΤΑ. Φέτος θα σπάσω τη κατάρα
Που με θέλει να 'μαι πάντα στα όρια της κατάρρευσης"

Δώδεκα χρόνια γκαντεμιάς
Κι έχω περάσει από το στάδιο της άρνησης
Είπα "ΑΡΚΕΤΑ" κι άπλωσα γύρω μου λιακάδα
Για να λιώσουνε τα χιόνια, να 'ρθει η εποχή της άνοιξης


ΚΑΡΙΟΛΕΣ κρίνουν απ' τα μούτρα κι απ΄τα δόντια μου
Μα είν' ανίδεοι και δεν ακούω λέξη
ΕΙΔΑ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΤ' ΑΠ' ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ
ΝΑ Σ' ΕΒΛΕΠΑ ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΕΓΩ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ 'ΧΕΣ ΞΕΜΠΛΕΞΕΙ

Γίναν μαθήματα της ζωής τα παθήματα
Πεσίματα, δεσίματα, κρατιτήρια και τμήματα...
Κι είδα το πιο σημαντικό μέσα στ' ασήμαντα:
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΑ
ΤΟΝ ΕΒΑΛΑ ΑΠ' ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑ
ΔΩΔΕΚΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑ
ΧΤΥΠΑΓΑ ΜΕ ΤΟ ΦΤΥΑΡΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΛΥΠΗΤΑ...

Φέρνω το τέλος των καιρών
Είμαι οιωνός στην εποχή των αλλαγών
Γύρισα πίσω για τη μια στο εκατομμύριο
Να δώσω ένα τέλος σε αυτό το κολαστήριο


Ναι. Δώδεκα χρόνια μοναξιάς
Δώδεκα χρόνια σιωπής και εγκατάλειψης
Κι είπα "ΑΡΚΕΤΑ. Φέτος θα σπάσω τη κατάρα
Που με θέλει να 'μαι πάντα στα όρια της κατάρρευσης"

Δώδεκα χρόνια γκαντεμιάς
Κι έχω περάσει από το στάδιο της άρνησης
Είπα "ΑΡΚΕΤΑ" κι άπλωσα γύρω μου λιακάδα
Για να λιώσουνε τα χιόνια, να 'ρθει η εποχή της άνοιξης