Οφθαλμόν αντί οφθαλμού
Και οδόντα αντί οδόντος
Δυο μονόφθαλμοι στρατοί
Δίχως δόντια βλέπουμε όντως

Μόνο δεξιά οι μισοί
Μόνο αριστερά οι άλλοι
Και η άνοιξη περνάει
Κάπου ανάμεσά μας πάλι

Ανασαίνει στους κισσούς
Σκαρφαλώνει κι όταν φτάσει
Στους μαρμάρινους σταυρούς
Σφίγγει μέχρι να τους σπάσει

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού
Και οδόντα αντί οδόντος
Δίχως δόντια πια τυφλοί
Πριονίζουμε δεόντως

Της ψυχής μας το κλαδί
Μην τυχόν και ξανανθίσει
Κι η αγάπη αναστηθεί
Και η άνοιξη τολμήσει

Να χορέψει στη βροχή
Κι όταν μας σκοτώσει πάλι
Να ξυπνήσουμε μαζί
Στο πιο αρχαίο ακρογιάλι