Σε μια θάλασσα βουβή και σκοτεινή
Μια μαύρη βάρκα από χρόνια περιμένει
Να πλησιάσω επιτέλους στην ακτή
Και με μια λάμπα μες τη θύελλα αναμμένη
Να προχωρήσω μες στη νύχτα ώσπου να φτάσω
Στης μνήμης το κενό που όλο βαθαίνει
Και σαν παιδί, όπως παλιά να βυθιστώ
Να βυθιστώ και να σε φτάσω

Πέρασαν χρόνια από τότε που ‘χα δει
Πάνω απ' τη θάλασσα αυτή όλα τα αστέρια
Και όσο λαμπύριζαν και πέφταν σαν βροχή
Και κάποια ακόνιζαν μαχαίρια στην ακτή
Φωτοβολίδες άστραφταν μες στη ματιά σου
Κι εγώ δεν ήξεραν αν έπρεπε να μείνω ή να πετάξω
Ή να πετάξω, μια για πάντα, μακριά σου