[Verse 1: Μάνι]
Σε περιμένω ν' ανασάνεις μέσα από την κάπνα μου
Εγώ και το συνάφι μου, μόλις ο ήλιος δύσει
Δεν άλλαξα ποτέ μου μα τρελαίνομαι συχνά
Στην άγονη γη που πατάμε θα 'ναι μάλλον όλα πιθανά
Θα περάσω, θα σ'επισκεφτώ κάποτε, τι με κοιτάς;
Οι σκηνές με 'μένα και με 'σένα κόπηκαν απ' το μοντάζ
Η γλώσσα μου ξυράφι, ζω με την ψυχή στο στόμα, μεταφέρω την αρρώστια
Ανάθεμα, έχω το νου μου για τη πόλη μου
Προσάναμα, ονομάζομαι θάνατος ή φόβος, ανάλογα ναι
Πέφτει καυτός ήχος στη παγωμένη πολιτεία
Μια νέα χιλιετία, όλα κρύα, στριμωγμένοι πίτα στην αμηχανία
Ώρα μηδέν, τα λάθη μας γίναν σήμα κατατεθέν κι είμαστε χρέωμα
Ζαλισμένοι πάντα, αδυνατούμε να κάνουμε πίσω
Γιατί ξεχάσαμε το δρόμο από τα χάπια
Όλοι μείον, σε μία μήτρα παραγωγής ηλιθίων που ονομάσαμε Ελλάδα
Μη βγάλεις άχνα, αφού φοβάσαι ακόμα και να με κοιτάς στα μάτια
Στρίβεις το πρόσωπό σου, με προσπερνάς
Οι δρόμοι μας παράλληλοι δεν είναι και φτηνά χαμογελάς
Είναι η Αθήνα σειρήνα στο κεφάλι μας
Πουλάς αυτό που αγαπάς για να το ζήσεις
Ώσπου να γίνει καρναβάλι στις ειδήσεις
Και να το σιχαθείς από νωρίς
Μη με σβήσεις απ' τη μνήμη σου ποτέ
Κατρακυλάω κι αφήνω λεκέ
Αστυνομικέ, το τι παίζει στο μυαλό μου τρέχα βρες
Είμαι το αποτέλεσμα από διαστροφές ενωμένες
Εκεί που λυγίζουν συντεταγμένες, εκεί που συνειδήσεις γυρίζουν κατεστραμμένες
Έχω δίπλα μου το πλήρωμά μου, σύντομα των στίχων μου ενάντια στο στίχο σου
Με στοίχημα, μέσα από συχνότητες παρεμβάλλομαι στη χώρα των θαυμάτων
Μπες μέσα στη σπείρα, μείνε κοντά μου, μείωσε στροφές και δώσε μου αναπτήρα
Δες, πίσω από 'μένα δαιμόνων φωνές, σε νυχτές θολές, ανάγκη δε μ' έχεις όμως με θες
Στις πρώτες μου προβολές, πάρε θέση, βολέψου, ξεσπάω, στιγμές όπου λυσσάω και σκέψου
[Verse 2: Tsaki]
Τα υπολογίσαν όλα λάθος, δε μας έπαιρνε, ξενέρωνε που ουδέποτε μιλήσαμε όπως θέλατε
Το bong, ακρωτηριάσαμε αφήνοντας τις σκέψεις στο κενό να γράφει με τ' αριστερό
Μουντζουρώνοντας το γραπτό, μια μαύρη φυλακή τσιμέντο και νερό
Ήταν αρκετό το μόνο δώρο απ'το Θεό
Απεσταλμένοι υπό την έννοια θέλουνε να σκοτωθώ
Σ' αυτό το κόσμο τίποτα δεν είναι κυνικό
Οδός Μεσάνυχτας, στενά σκιαγραμμένα σαν παράνοια
Νεκροταφεία, παιδική χαρά, κάμποσα ανάμεικτα παιδιά δίχως φωνές
Να με κοιτάν κατάματα, κι άναμεσα στα μπάσταρδα τηλεοπτικές κεραίες
Να μεταδίδουν άριστα πολιτικές ιδέες, μια σαπίλα καλυμμένη από μουνιά και ορχιδέες
Βρήκα τον κώδικα μέσα από σύμβολα και όπως λες, η γη έχει πεθάνει κάπου 12 φορές
Μη με μπερδεύεις, τη ψυχολογία του Joker δεν τη ξέρεις
Εμπιστεύεσαι τους γύρω σου μα πίσω σου δε βλέπεις
Υπό το μηδέν, καρέ-καρέ μια λήψη για τον Μο
Ταινίες δρόμου, πρώτες προβολές 0-8

[Verse 3: Styl Mo]
Παραμυθιάζεστε με εύκολα λόγια, σε μέρες δύσκολες να κινηθείτε δεν μπορείτε
Γιατί πιόνια μείνατε, ο,τι απέμεινε σας το πήρανε και δε χαρίζουνε
Στο τέλος μένετε μόνοι σας, δεκτή η συγγνώμη σας? ποτέ
Σ' ένα κόσμο που σιγά-σιγά μολύνεται, ένιωσε την απάτη
Δε σταματά το τρίτο μου μάτι, προετοιμασμένο για χτυπήματα πισώπλατα
Παγωμένα όλα, κρύα η πολιτεία, σ'ενα χάρτη που όλοι κρύβονται δίχως αμφιβολία
Πίσω απ' το δάχτυλό τους, ανθρώποι γύρω μου με προσωπεία
Το δικό τους συμφέρον και δοναστία
Εγώ ευθεία, σ'ένα χάος που ο διπλανός σου δίνει μία
Σ'ένα κράτος με νταβά την αστυνομία
Κωλοδάχτυλο, Bong Da City άσυλο
Και κουκουλοφόρους εδώ ζήσαμε όρους
[Verse 4: Inka]
Χρώματα πρόσωπα μουντό τοπίο σαν να είσαι σε νεκροταφείο
Η ατμόσφαιρα στο στίχο, αναλύω σαν θηρίο ό,τι γράφω
Κι ας με πάρει στο πάτο, μαζί της να πεθάνω δε με παίρνει από κάτω
Ολονυκτίας πάτημα καθώς πέφτεις στ' ανάσκελα σαν μάστιγα
Εκεί που είμαι δε με φτάνεις
Τζάμπα χτυπάς, ακόμα ζω κι ακόμα να ανασάνεις
Οι λέξεις μου σαν μπούμερανγκ τρέχουν κι εσύ τα χάνεις
Άντε στο διάολο μιλώ πάντα με διάλογο
Στα μάτια των ανθρώπων να κοιτώ, βγάλε με λάθος
Μα μη μπερδεύεις τη λογική με το πάθος
Σαν άξονας γυρνώ γύρω από το μυαλό σου
Και χλευάζοντας είμαι μεσάζοντας στόχος
Κόκκινο Χ το bong για κάθε στόκο
Μονάχη μες στο κόλπο, τα μάτια μου ματώνουν γιατί πια δε νιώθω πόνο
Σταμάτα να μου σπαταλάς τον χρόνο