[Verse 1: Κακοήθης]
Απόψε κύλισα, μίλησα μ' εμένα καθώς λύγισα
Αντίκρισα τα λάθη μου έτσι και τα συζήτησα
Με τη μοναξιά μου δείπνησα και την εκτίμησα
Ευγενικά την άφησα να πληρώσει και ζήτησα
Να φύγω, και πάλι τις παλιές πληγές ανοίγω
Και θίγω αυτούς που δε μ' ένιωσαν έστω λίγο
Γιατί πάντα κρύβω κάτι για 'μένα, για να ξεφύγω
Και συνθλίβω ό,τι με διώχνει από 'κεί που ανήκω
Είναι σκοτάδι, μα πάλι ψάχνω κάτι που να λάμπει, ένα σημάδι
Μες στα στενά μου γρήγορο βάδην και τροχάδην
Περνάνε τα χρόνια και πίσω μένουμε
Μα το σημαντικότερο μένει ότι αντέχουμε
Τώρα νιώσε με, ρε, και μη διστάζεις
Μην έχεις όνειρο στη ζωή σου να διατάζεις
Τώρα κοίτα πως τα πράγματα πήρανε διαστάσεις
Σε φάσεις χωμένος που δε θα τις καταλάβεις

[Chorus: Μάνι]
Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει, προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη
Εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι
Μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου, σε θολές νύχτες κι ατμόσφαιρες
Αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου ό,τι νιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου

[Chorus: Μάνι]
Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει, προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη
Εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι
Μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου, σε θολές νύχτες κι ατμόσφαιρες
Αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου ό,τι νιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου
[Verse 2: Κακοήθης]
Πες μου γιατί όλα κυλάνε εναντίον μας
Πες μου γιατί δεν κανείς κάτι για εμάς και τον πλησίον μας
Τον νου μας, κι είναι το μόνο που δεν είναι μείον μας
Όταν κάποτε θα κάνουμ' όλοι το ταμείο μας
Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα ξεχνάμε
Στιγμές που ζήσαμε κι είπες πως δε φοβάμαι
Μόνο μείνε δίπλα μου και μίλα μου κι όλα καλά θα πάνε
Εν τέλει δε θυμάσαι τίποτα, όμως θυμάμαι
Χίλια πράγματα μες στο κεφάλι μας και προσοχή
Άλλοι ξεσπάνε στην μπάλα και άλλοι στην πολιτική
Εγώ γιατί διάλεξα να ξεσπάω στη μουσική;
Μη ρωτάς, κι αυτό που ακούς εύχομαι να σου αρκεί
Περιπολεί το μυαλό μου, την καρδιά μου στα ξενύχτια μου
Ό,τι κάνω για 'μένα το κάνω, κι όλα στ' αρχίδια μου
Μεγάλε, κάτι για την πάρτη σου εσύ κάνε
Γιατί τα χρόνια φεύγουν αέρας κι όλα κυλάνε...

[Chorus: Μάνι]
Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει, προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη
Εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι
Μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου, σε θολές νύχτες κι ατμόσφαιρες
Αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου ό,τι νιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου

[Chorus: Μάνι]
Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει, προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη
Εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι
Μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου, σε θολές νύχτες κι ατμόσφαιρες
Αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου ό,τι νιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου
[Outro: Μάνι, Τάκι Τσαν]
Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει, προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη
Εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι
Μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου, σε θολές νύχτες κι ατμόσφαιρες
Αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου ό,τι νοιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου...
Ό,τι νοιώθω κι είναι μέσα στο μυαλό μου
Ευτυχισμένες μέρες, χωρίς σκοτούρες ούτε έννοιες
Γυρνάω πίσω τον χρόνο σε μέρες παραμυθένιες
Ευτυχισμένες μέρες, χωρίς σκοτούρες ούτε έννοιες
Γυρνάω πίσω τον χρόνο σε μέρες παραμυθένιες
Ευτυχισμένες μέρες, χωρίς σκοτούρες ούτε έννοιες
Γυρνάω πίσω τον χρόνο σε μέρες παραμυθένιες
Ευτυχισμένες μέρες, χωρίς σκοτούρες ούτε έννοιες
Γυρνάω πίσω τον χρόνο σε μέρες παραμυθένιες
Πίσω στο '87 δε μ' ένοιαζαν τα γκαφρά