Πωπω ποιος γράφει εδώ;

Αχα, ναι, γενιά του μίσους {γενιά του μίσους}
Είναι ο καρκίνος, καρκίνος εν ονόματι του δρόμου
Θάνατος 5x5
Το παιδί άνθρωπος μόρα
2 0 1 2
Είναι το κτήνος
Έλκος άψυχος
Γενιά του μίσους
Και πάει έτσι
Είναι τα τέρατα στη γαμημένη πόλη

Yo, πέφτεις απότομα
Όταν ανοίγουν τα μικρόφωνα
Χάνεις το χρώμα σου και τον έλεγχο από το χέρι σου
Από τα δάχτυλα ως τον αγκώνα σου
Όταν μουδιάζεις είναι ώρα για να φύγεις και
Για να δεχτείς πως έχασες
Ή μπες στην κόλαση μόνος σου
Καθώς ανοίγω το στόμα μου φτύνω τον πόνο σου
Έχω το χάρισμα να αδειάζω το οξυγόνο από τον χώρο σου
Δέξου, αλάνι γίνομαι αλάτι για τις πληγές σου
Με λένε Μάνι και πέφτουν οι άμυνές σου
Όταν η μάχη ξεκινά αλλάζω πρόσωπο
Το πρόσωπο που τρομάζει τους δαίμονές σου
Δύναμη καταστολής με γεύση θάνατο
Θα σκάσει στο στομάχι σου, κατάπινέ το αμάσητο
Δεν τους αρέσει το γαμήδι μου, πονάει
Το ζηλεύουνε γιατί τους καταστρέφει από το μπάσιμο
Δε με μισούν απλά θα μ'ήθελαν νεκρό
Να μην υπάρχω είτε να συμβιβαστώ με το στημένο τους παιχνίδι
Πάρε το σεβασμό, πήρα το χρήμα και έχω φύγει ήδη, παρακολούθα
Σου'χω φερθεί σωστά και ας μου φαίρεσαι μούφα
Μα δε το'χω και σε τίποτα ν'αρχίσω τα χαστούκια
Εξαίρεση μες στον κανόνα σας, που πάω με τέτοια μούτρα;
Και που πατάω; Ποιον προσβάλλω;
Δεν αναβάλλω την επίθεση, ο στίχος μου έχει λύση την εξίσωση
Διψάω για σύγκρουση, λάθος κατεύθυνση βαδίζω χρόνια
Όμως κατάφερα να βρω την έξοδο από την ύπνωση
Bong da city, φοράω την κουκούλα μου ακόμη και στο σπίτι
50-50 rap και χασίσι
Emcee και μόνο μόνος μέσα στην ομίχλη
Φανατίσου, άδειασε η κόλαση και οι δαίμονες χωρέσαν στο κορμί σου
Καθρέφτη, δεν ψάχνω ρίμα γράφω ότι μου κατέβει
Να'χα το χρήμα και δεν θα'γραφα καν
Έτσι καθώς η νύχτα πέφτει όσοι δεν έχουνε πίστη χάνουν το δρόμο τους
Και βλέπουνε ξημέρωμα μακριά απ'τον τόπο τους
Και πέφτουνε για λίγο
Τότε χαιρόσαστε μουνιά μα την άλλη νύχτα γυρίζουνε πίσω