Χάνεις το χρώμα σου
Μάλλον απευθύνομαι στο πτώμα σου
Μάλλον είμαι νεκρόφιλος κι ήταν η ώρα σου
Θα 'μαι για 'σένα πάντα εκεί, στον τάφο σου από πάνω
Να γαμάω τη μητέρα σου για πάρτη σου
Κι όταν πεθάνω κι εγώ
Θα 'μαι στην κόλαση για σένα
Η κόλαση κι η κόλαση φως
Κι όταν η μάνα σου πεθάνει κι αυτή
Θα δώσεις κώλο για να γίνω και να μείνω ζωντανός
Ανέλυσέ το, λοιπόν, το κατά πόσο είναι υπέρ σου
Πρωτού να κάνεις τις επιλογές σου
Θα καταστρέψω το μυαλό σου δίχως κόπο
Δε δίνω μία, δεν έχω τον τρόπο
Τεστάρω το μικρόφωνο ενώ κόβω
Το σώμα σου, φίλε, λέγομαι φόβος
Για πάντα θα με νιώθεις είμαι πόνος
Στη μέση μετά απ'τη μέθη και
Έχω τη γεύση του θανάτου
Γεύση σε κάθε μου λέξη

Στόμα που φτύνει θάνα-το στίχο
Το στίχο μου θέλουν θανα-τομένο
Μένω με στίχο κατάνα
Ανοίγουν οι πύλες από το Arkham
Τέρατα μεσ' στην αλάνα
Ανα-κατέβω ανα-βολικά
Με ό,τι χάπι δω μπροστά μου απ'τη χαρμάνα
Δεν την παλεύω μία μάνα
Πεθαίνω σαν να καταπίνω παραμάνα
Κράμα μίσους και φόβου ώστε να πέσει το κάρμα
Ανά-θεμα, το θέμα μου δε χάνω
Κάνω τα πάντα πουτάνα