Η αποκρουστική μου μουσική παράκρουση
Κρατά τις δυνάμεις κρούσεις σε συνεχόμεηνη διάλυση
Παράκληση,σε κάθε αστυνόμο να κοιτά την πάρτη του
Εφόσον κάθε ανάμειξη μαζί μου στο δρόμο που οργώνω
Παίζει και να καταλήξει σε φόνο
Καρφώνω ανάποδους σταυρούς σ' όλο τον κόσμο
Αναλώνω ώρες,μέρες σ' ότι γράφω
Καταγράφοντας πόνο,οργή
Μαζί μου μόνο σκοτάδι,κόκκινο Χ
Μετανιώνω,μα δεν ζητώ συγχώρηση ποτέ για ότι νιώθω
Στο αρρωστημένο μυαλό το φόβο κάνω λόγο,κάνω τρόπο ζωής
Κι όταν ξεκόβω το θέμα να θυμηθείς να μην το εκμεταλλευτείς
Οι πιο πολλοί ακούν για να πουν
Μα δεν ακούν για να σκεφτούν
Χωρίς να ξέρουν καν γιατί μιλούν
Όσο οι δαίμονες τριγύρω τους συνομωτούν
Μέσα στην πόλη των υποκριτών μόνοι κυκλοφορούν
Νομίζουν φροντίζουν να ζουν
Ταυτόχρονα με το να υπνοβατούν
Στην επιφάνεια λίγοι κινούν τα νήματα
Για να εξαγοράζουν συναισθήματα
Ωθούν τον άνθρωπο σε πτώση,θρησκείες που έχουν χρήματα
Θεούς τους μπορούν και αφού μπορούν
Αποσκοπούν στο να μισούνα
Αφού στο μίσος πνιγόμαστε
Κολυμπούν σαν εκρεμές,προβλεπόμενα ρομπότ
Μέσα στο στρες σε ένα τόπο απ' τις σκιές κυριεύσανε
Πως θες να υπηρετείς αυτό που dissαρες χθες;
Όταν χάνομαι μες τις μπλε γραμμές σκαρφαλώνω κορυφές
Ψυχολογική απομόνωσης,δες με
Ακολούθησέ με για λίγο ώσπου να επιταχύνω το βήμα,να φύγω
Όλοι κρύβουμε κάτι βαθιά στο ρίκος (?)
Σκεπτικό μονοπάτι που διαβαίνουμε
Ανάγκη του ανθρώπου να χτυπά πίσω απ' την πλάτη
Ανασαίνουμε όσο προλαβαίνουμε
Στο χάρτη που τα λόγια αργοπεθαίνουνε
Στάχτη και δεν υπάρχει προοπτική να γεννηθείς ξανά
Μέσα από τα λάθη στέκω εκεί
Που ο ήλιος δεν δέχεται να φανεί
Και δεν υπάρχει με λόγια όποιος να αντισταθεί (?)
Στο θέατρο σκιών,νυστέρι κόβω τ' αστέρι
Και αφήνω να χυθεί το φως εμπρός στα ματόκλαδα θεατών
Ώσπου να καταστραφώ εντελώς ματώνω χαμογελώντας ενστοικτοδώς
Παραμιλώντας συνεχώς
Στο θέατρο σκιών,νυστέρι κόβω τ' αστέρι
Και αφήνω να χυθεί το φως εμπρός στα ματόκλαδα θεατών
Ώσπου να καταστραφώ εντελώς ματώνω χαμογελώντας ενστοικτοδώς
Εν' όψη κι όμως,κι όμως ....