[Verse 1]
Ο Πλούτωνας, ο πρώτος τέκτονας
Ο γιός της δράκενας, ο δαίμονας
Θα χτίσω τον κόσμο σου καταστρέφοντας
Ο κάτω κόσμος, εξάγγελος ο πρώτος έκπτωτος
Ο δίαβολος, θεός και θάνατος
Ο πρώτος άνθρωπος στο πρώτο ψύχος
Μες την σιωπή της νύχτας, μόνος ήχος
Ο λάθος δρόμος απότομη πτώση , κάθοδος
Ο κύνδινος, βροχή κομητών πάνω απο τον λαβύρινθο
Στον υλικό, αντανακλώ το φως σα να'μαι κρύσταλλος
Ο τέτανος, ο κολασμένος με το φωτοστέφανο
Το ξίφος μου, κόβει τη γη σου και την πανσέληνο
Ο φόβος όλων, ο τρίτος πόλεμος, ο φόνος όλων
Ο πιο ψημένος, ο χούλινγκαν είμαι ο Πλούτωνας
Μια δόση πόνου, που είναι αρκετή για να λυγίσει κόσμους
Κρύβει τον ήλιο όταν πετά σα να ζυγίσει τόνους
Το κόλπο σ'άφησε νεκρό, μα είν' υπεράνω νόμου
Έφτιαξα τον πλανήτη αυτό, πάνω στο κάψιμό μου

[Verse 2]
Τέλος στο άπειρο, ο δρόμος άβατος, ο πόνος άκαρδος
Ο δράκος, το πιο μεγάλο λάθος των 7 θεών
Ο Πλούτωνας, το τέλος διαδρομής των μελλοθάνατων
Πύρ MC και θάλασσα, πίνω γράφω κι απειλώ
Ο Κράτος, ο νεκρομάντης, ο ξιφομάχος
Η συμπλοκή των αθανάτων στο κλιμακοστάσιο
Πολύ βαρύς, ο μαύρος ήλιος που απ'τη γή θα βγει στο Πάνθεον
Ο λόγος αετών απο τη Saigon
Προγραμματίζω ανθρώπους να σκοτώνουν μπάτσους
Μιλάω τη γλώσσα των νεκρών από 17 ετών
Ζωή στο κτήνος, λύκος που πέρασε μέσα απ'το τοίχος
Η απειλή του να χάσουνε το κεφάλι τους
Κανένα μέτρο, καμία λύση εδώ κανένα μέλλον
Τα πλάνα σου νομίσματα μες το πηγάδι ευχών και παραισθήσεις
Ο Βασιλιάς και ο φονιάς του επίσης
Σκόνη στο πιάτο μου η Αθήνα απ'το Λυκαβηττό