[Verse]
Έχω ό,τι θέλω και πάλι μιλάω
Ακούω, σκέφτομαι και αισθάνομαι, πίσω γυρνάω
Μαθαίνω ακόμη, κατεβαίνω όσα χαπια μετράω
Μέρες μετρούσα να σε δω ξανά κάπου κοιτάω...

Μεγάλη πόλη, τόσοι άνθρωποι και εσύ πουθενά
Και εγώ σε κατι μαγαζια τα χαραματα για να μην πνιγώ στη μοναξιά
Τον χρόνο μου χάνω, το ξέρω
Είμαι καλός σ' αυτό, τουλάχιστον πίσω δεν κάνω σ' αυτά που πιστεύω

Ακόμη πέφτω, πού να 'σαι τωρα;
Δε με καταλαβαινεις τότε, δε με κατάλαβες ποτέ σου
Έχω τοσα να πω, υπαρχει φως κι είν' η ωρα να δω
Είμαι στην τελική ευθεία ή τωρα θα μπω;

Στα χειρότερα εσένα ζητώ
Εγώ δεν είμαι εγώ εάν θέλω το τέλος να δω
Σαν κατι ασήμαντο πατώ σε χαλί από κενό...
Γράφω σαν να είσαι εδώ μα αύτο δε μ' αγγιζει μισό, αν δε σ' αγγίζω εγώ

Γι' αυτό πήρε χρόνια λοιπόν!
Και για να συγχωρήσω εμάς πήρε χρόνια λοιπόν
Βρήκα έναν λόγο για να νοιώθω για χρόνια λοιπόν
Ήθελα κάτι αγνό για εμάς, όχι αρρώστια λοιπόν...

Και ξέρω η Γη πως θα γυρίσει κι ο Ήλιος θα δύσει
Και θα ανατείλει πάλι
Όμως δεν ξέρω να μην κάνω λάθη
Είμαι σαν αγρίμι πάλι...
Έξω απο το κλουβί μου κι είναι πάντα μάχη
Γύρω μου αλλάζουν' εποχές μα δεν άλλαξε κάτι...