[Verse 1: Κακοήθης]
Κι αναμένω την πτώση σου για να σου 'ρθω χέστη
Μες τη φάση είμαστε εμείς να μην νιώθετε τυχεροί μερικοί
Έχω μια αποστολή ειδική και μένουμε σιωπηλοί
Πίνουμε γάρα γεμάτα μέχρι να τελειώσεις το nestea
Και τους σιχαίνομαι σαν την ομάδα ΔΙΑΣ
Κάθε μέρα γράφουν raps σαν πουτάνες πολυτελείας
Γράφω μια φορά τον μήνα κι είσαι εύκολη λεία
Σε ξεφτιλίζω μέσα στου χωριού σου την πλατεία
Έχουμε στυλ τάνα-που και stuff για λήμα-που
Σκάμε πάντα την κατάλληλη ώρα κι από παντού
Εδώ είναι Αθήνα και γίνεται του μουνιού
Οι Βετεράνοι πετάξαν τα fubu και έφτιαξαν Fb
Εδώ τους πήραν τα ντουμάνια μας
Ζηλεύουν που δεν έχουν έστω και λίγο από τα χάλια μας
Ό,τι γράφω το γράφω μες στη ζαλάδα μας
Bong, Κακο, ΕΠ το σκάμε για τ’ αλάνια μας

[Verse 2: Ε.Π.]
Δεν έχω λόγια, η πρώτη πάντα σκάει στα δόντια
Κι η δεύτερη κι η τρίτη ώσπου να τα φτύσεις όλα
Τώρα μπορείς να πεις πως μου τα 'δωσες όλα
Ακούω φωνές και μ' εκνευρίζουνε, ξεκόλλα
Εγώ θυμάμαι αν υπάρχω, δεν με έβγαλε ο δρόμος
Μου είπαν "πάμε" κι είπα να ’ρθω
Μια δουλειά, ένα σκυλί κι ένα σπίτι ήθελα να 'χω
Ήθελα να 'χω
Μα ας αναλύσουμε τι θα 'χω
Να σου κόψω τον λαιμό ή μήπως κάποιο άλλο άκρο
Μεσάνυχτα την πόλη κοιτάζοντας απ' τον βράχο
Βγάζω κεφάλια από καπέλα σαν τον μάγο
Υπάρχω, δεν
Περιστροφή στον άξονα σου σαν μηδέν
Ή θα ψάχνεις τα σκουπίδια ή θα οδηγάς Cayenne
Και να ψάχνεις δεν σημαίνει πως θα βρεις
Σ' άφησαν να αναπνεύσεις δεν σημαίνει πως θα ζεις
Δεν έχω λόγια, τελευταία γραμμή και χάνομαι
Ξένε, μη μου μιλάς, είσαι ξένος, δεν σε αισθάνομαι
Είμαι για πάρτη μου όπως ήσουν πάντοτε
Και στο παιχνίδι μου όταν παίζω θα χάνετε
Τελευταία γραμμή και χάνομαι
Ξένε, μη μου μιλάς, είσαι ξένος δεν σε αισθάνομαι
Είμαι για πάρτη μου όπως ήσουν πάντοτε
Και στο παιχνίδι μου όταν παίζω θα χάνετε
[Verse 3: Rio]
Τα raps μου εγώ τα δίνω βρόμικα και τζάμπα
Απλόχερα, ξερά και ατόφια μόνο για την καύλα
Κάνε την μόστρα σου και ξεκουβάλα μαλάκα
Από τα Πετράλωνα κουβαλάω την στάμπα
Είμαι δύο καριόληδες Ρίο μέσα σ' ένα μπάσταρδο Ρίο
Καρέ του Ρίο
Ξεφύτρωσα από την άγονη γη στο γκρίζο τοπίο
Αν ήμουν αστείο θα 'μουνα κρύο
Φτύνω από το στόμα μου θείο
Τους αφήνω να με κοιτάνε σαν ψάρια από ενυδρείο
Όταν τους σπάω δύο δύο στα δύο
Στα γαμημένα μικρόφωνα φέρνω κρύο
Μικρόσωμα toys αντίο
Το κάνω μόνο για την πώρωση
Κάνε χώρο εσύ, κράτα απόσταση
Επίθεση με λυρική μπόρα στην ξεραμένη σου όαση
Εδώ και τώρα, την ώρα που πνίγεσαι μες στα χάλια σου
Εύχομαι να βγάζεις τους 10 τάφους του Μάνι
Τα μάτια σου
Είμαι μόνος μου μες την αλάνα μου, πάνω στην καύλα μου
Γυρνάνε καπνοί κι εγώ στην ζαλάδα μου
Μέσα στη κεφάλα μου κρύβονται όλα
Βαθιά στην καρδία μου κρύβω την Μόρα
Καριόλια
Τον μπούλο όλα
Αναρωτήθηκες ποτέ για ποιον χτυπάει η γαμημένη καμπάνα, κουφάλα;
Καβάλα το καλάμι σου να παίξω μπάλα
Κι ας είναι άδικο
Το μέλλον μου γραμμένο με αίμα πάνω σε πάπυρο
Το σήμερα πουτάνα που της γάμησαν τα όνειρα
Και την ’στειλαν στον κάδο
Εε τι να κάνω;
Σιγά μη πεθάνω
Ρολλάρω το γάρο και το φουμάρω
Από τις τόσες φορές που φλιπάρει το κεφάλι μου
Είναι αλήθεια μηδαμινές, που σε θυμάμαι μέσα στη ζάλη μου
Δες, οι απόψεις μου ίδιες όπως εχθές
Απόλυτες διαστροφές, δίχως υπεκφυγές
Το γαμημένο αστέρι σου δεν θα ανατείλει ποτέ
Είναι ο μπάσταρδος Ρίο από τον τεκέ
Είναι ο μπάσταρδος Ρίο από τον τεκέ
Είναι ο μπάσταρδος Ρίο από τον τεκέ
[Verse 4: Inka]
Γενιά του μίσους, γενέτειρα του κτήνους
2012 χρόνια να σβήνω μύθους
Bong Da City τέρατα μέσα από τους κατοίκους
Παίρνω ομήρους τους φίλους σου, κάποιους από τους λίγους
Το να το ζεις στην παραμύθα σου είναι μείον σου
Γι’ αυτό δεν σ' ακούει κανείς μου το ’πε και ο θείος σου
Κυκλοφορώ μες στην Αθήνα τα χαράματα
Κυκλοφορείς στο σπίτι σου μέσα κι αυτό με κλάματα
Δεν θα σε σώσουνε τα θαύματα
Μη με παρακαλάς να σου επουλώσω τα τραύματα
Μπες στο χορό για να χορέψεις μαριονέτα
Πάρε μαζί και τα άλλα τα κουφέτα να σας μοιράσω πακέτα
Άσ' τους να ελπίζουν
Απέκτησαν φωνή και νομίζουν πως θα μιλήσουν
Τι να μου πουν τα μάτια τους; Το ψέμα αντικρίζουν
Κι αυτό που χτίζουν τόσα χρόνια το γκρεμίζουν

[Verse 5: Άδοξος]
Ποιος βασανίζεται;
Σ' έναν κύκλο που γυρίζει
Εκεί που όλα αντιπαρέρχονται και το μυαλό μας πήζει
Ποιος καυχιέται;
Ο ίδιος που παραπονιέται
Όταν κάποιος λέει πολλά μετά στο τέλος τα βαριέται
Εγώ δεν γράφω μαλακίες για να εντυπωσιάζω
Δεν μπαίνω σ' ίδια μοίρα μ’ ατάλαντους, πάω πάσο
Γελάμε με τα χάλια τους, μετά στο beat κερνάμε
Βλέπω εφιάλτες κάθε μέρα, δεν φοβάμαι
Ώσπου την φόλα να φάνε, πουστάρες
Νομίζουν έχουνε μπάρες
Κι όσο το δίνουμε για χρόνια και βδομάδες
Θα λυσσάνε, τον μπούλο γιατί είστε ό,τι να 'ναι
Κι όπως το ζούμε θα 'θελες να ζεις ρουφιάνε
Θα μάθαινες πολλά κι ότι μαλάκες δεν φτουράνε
Είναι τα τέρατα του Βong με όσο μίσος κουβαλάνε
Σε μία δύσκολη εποχή
[Verse 6: Styl Mo]
Έχω σοβαρές διαταραχές από την πρώην σχέση μου
Αυτοκτονεί μπροστά μου και γελάω απ' την θέση μου
Την βασανίζει το μυαλό μου
Ποιοι τελικά γύρω μου θέλουν το καλό μου; (ε)
Τίποτα δεν είναι αρκετό
Όπου θέλω παριστάνω τον χαζό
Ναι, εμείς κόβουμε το rap σου
Γενιά του μίσους έχουμε φιλιά θανάτου
Δεν χωνεύω όποιον αντιδρά σαν σκύλα γκόμενα
Οι ζωές μας χωρίς χρώματα
Ποιος σου στάθηκε όταν είχες πρόβλημα;
Έφτασα 25 και δεν έχω όνειρα
Όλοι μόνοι μας
Αγάπησα μόνο το crew μου, και τους δικούς μου
Όλοι οι άλλοι για τον πούτσο
Αν σ' έθιξα κι οι φίλοι σου αν στράβωσαν
Ραπάρουν άθλια και χαίρονται, που να 'ξεραν;

[Verse 7: Sakir]
Νιώθεις περίεργα, δεν έχεις δει ακόμα τίποτα
Έχουμε μπάρες που γυαλίζουν σαν περίστροφα
Πριν απ' την μάχη το τοπίο τόσο κρύο
Και άρχισε ο χρόνος να μετράει για σένα αντίστροφα
Στο είπα μία, και δεν καταλαβαίνεις μία
Νιώσε με λίγο γιατί δεύτερη δεν θα έχεις ευκαιρία
Πάνω από την πόλη κοιτώ και βλέπω Bong Da City, προκαλούν πάλι πανωλεθρία
Το όνομά μου χαραγμένο σε ατσάλι
Το crew μου ατομικής θυμίζει μανιτάρι
Και όταν θέλω στο σκοτάδι να μπω, το παίζω τζόγο μα το ζάρι μου φέρνει πάντα εξάρι
Ήθελες πόλεμο, πόλεμο θα 'χεις
Πάρε τις πούστρες σου κι έλα τσες-πού να πάρεις
Προς το παρόν κρατάω το mic στο on
Μα λόγο πια δεν θα 'χεις φίλε μου τώρα για να ραπάρεις