Podobno nocą z podwodnych komór
Z wojen pomroków wychodzi pomór

Strzeglë przede wszëtczim swòjich tajemnic. Chto bë je zdradzôł tén múszoł bë úmrzec. Mielë w lożach sąd kaptúrowi. Sãdzowie zamaskowóni spòzérëlë na fòtografkã co muszałã wiszec na czôrnim spòdlém. Czëj skôzalë gò na smiérc jedén z nich brôł na stole leżącą złotô szpilã, szedł do fotografczi i pchôł jã w òkòli serca

Sternit i sarin, fosgen
Boże. Pomór znów idzie
Pomór w Pomorze

W téj chwilë òn gdzekòlwiék bëł i cokòlwiek bë robiôł úpôdł nieżëwi na zëmia

Gdzieś tam w słowiańskim Mordorze
Pomór znów nad Pomorzem