Nocą czekam znów światła ogromu
W krwawej topię się poświacie zachodu
Czekam na Ciebie Czarnoksiężniku
Wypełzający z zaświatów ogrodu

Z ciemności zaglądasz bezwstydnie
Ku oknom duszy mej
Kochanku gwiazd, co znów widzisz we mnie
To widzę ja znów w Tobie

Strażniku opętań i lęków
I tęsknot mych i pragnień
Znów coś się kończy, coś się zaczyna
Gdy rodzisz się znów dla mnie

W czeluściach mych najbliższych ziemi
Odkrywasz znów mój diament
Czeluści najgłębsze dziś we mnie
Oświetlaj znów. Amen

Sączyło się ze mnie i przeze mnie życie
Wypitą do dna znowu czarę odstawiam
Spalam się w locie ja, głową do dołu
Krwawiąc i krwawiąc zaczynam żyć znowu

Stracone skrzydła odrosły
Nieśmiało ja uczę się, znów uczę się latać
Po dawno zapomnianych szlakach
Na wyspach umarłych i pustyni duszy
Wędruję i szukam Ciebie i siebie..
Czarnoksiężniku, prastarą daj mi moc
Prorocze przywróć sny
Zmory rzucę na stos

Jestem z ziemi, głębi korzеni
Żyje tętnem rzeki podziеmi
I obrastam ciałem na nowo
Jestem wątkiem i osnową

A gdy po nowiu nastaje pełnia
To znowu ziemi pragnienie spełnia
Bo gdy obsiejesz w pełnie na nowo
Staje się ziemia Życia królową