[Verse 1]
Λοιπόν φύγε πριν στο ζητήσω
Όσο έχω τη δύναμη ακόμα να σε διώξω
Αν μείνεις λίγο ακόμα, θα λυγίσω
Θέλω τόσα να πω, μα δεν κάνει να μιλήσω
Δεν είναι τι έχω, είναι τι έχασα να το κερδίσω
Μη με κοιτάς όταν γράφω, δεν παίζει λόγος
Οι τοίχοι δεν έχουν αυτιά, είμαι εξ' ολοκλήρου μόνος
Γιατί τους φώναζα "Σε σκέφτομαι"
Και, απ’ όσο ξέρω, δεν έφτασε στ' αυτιά σου ποτέ
Λοιπόν, δεν ξέρω τι ώρα είναι, μα έχει σχεδόν χαράξει
Ούτε ποια μέρα, μία απ' τις πολλές που έχουν περάσει
Βρες με εσύ, γιατί που μένεις έχω ξεχάσει
Και αν δεν είναι γραφτό μας, τότε το στυλό θα το γράψει
Άμα το χάσω μη με κρίνεις, θέλω να υπολογίσεις
Ότι η σάρκα είναι φραγμός που αντιδρά στις αισθήσεις
Πες μου, το νιώθεις;
Είναι φυλακή, και μέσα με κλείνεις
Γιατί η αγάπη είναι τυφλή, και δε βλέπει τι δίνεις
Μοιάζει χλωμό, πες μου το νιώθεις όπως το νιώθω και ’γώ;
Είναι τα μάτια μου χαμένα στων ματιών σου τον βυθό
Και ας πνιγώ, χαλάλι, δεν ψάχνω να κρατηθώ
Δεν βλέπω όνειρα, πια δεν κοιμάμαι, απλά λιποθυμώ
Δεν ξέρω πού είναι η αρχή, και πόσο μάλλον το τέρμα
Αλλού η καρδιά, αλλού το μυαλό, και θα πιαστούνε στα χέρια
Και τελευταία, δεν ανοίγω τη καρδιά σε κανένα
Γιατί φοβάμαι, αν την ανοίξω, πως θα πέσεις από μέσα
[Interlude]
Για τον σκοπό του κομματιού, θέλω να σκεφτείς πως τα λόγια είναι πέτρες
Και πως οι άνθρωποι αντιδράνε στα λόγια όπως μια λίμνη όταν πετάς μέσα πέτρες
Μετά από καιρό, η επιφάνεια θα γαληνέψει, αλλά η πέτρα θα μείνει μέσα για πάντα

[Verse 2]
Λένε μια σχέση, δυνατά στον καιρό
Θέλει αγάπη, θέλει μίσος, θέλει λίγο απ' τα δυο
Και αφού η επιφάνεια ήταν ήρεμη στο πρώτο μισό
Ώρα να δεις τι παίζει όντως κάτω απ' το νερό
Με έχεις ρωτήσει "Αλήθεια, πόσες;"
Μα είναι τόσες, που δεκάξι μπάρες δεν φτάνουνε για να μιλήσω για όλες
Ωστόσο, το δες πως απ' όσες περάσανε, όσες
Μόνο για σένα κοκκινήσανε οι γαμημένες μου κόρες
Και αν ξεχνάς τι έχω κάνει, κάποιος να στο θυμίσει
Ήρθα με το βραδινό τρένο από Θεσσαλονίκη
Χωρίς θέση, μία μερα πριν είπες σου 'χα λείψει
Όμως κοιμήθηκες, ποιος ξέρει, θα είχες ξενυχτήσει
Και έχω στύψει το μυαλό μου για να θυμηθώ μωρό μου
Τι έκανες απ' την πλευρά σου εσύ για το χαμόγελό μου
Δεν θυμάμαι, μα είπες πως ήτανε για το καλό μου
Οπότε αν θέλεις το καλό μου, δεν στο δίνω, είναι δικό μου

[Verse 3]
Οπότε μάγκα, πες μου, ποια είναι αυτή για αγάπη να μιλήσει;
Που αν της πεις "Πού είναι η καρδιά σου;" δεν θα ξέρει πού να δείξει
Υποστηρίζει δεν θα βρω άλλη σαν αυτή να μ' αγαπήσει
Δεν πειράζει, η καρδιά μου δεν θέλει να το ξαναζήσει
Οπότε γράφω σαν να είναι το τελευταίο στιλό
Ακόμα προτιμώ το δύσκολο, και ας το εύκολο είναι απλό
Και αν ρωτάς γιατί γράφω μετά από τόσο καιρό
Πρέπει να στερέψω από σκέψεις, μπας και κοιμηθώ
Λένε αν κάτι φύγει, αφήνει χώρο για κάτι άλλο
Μα απάντα μου, εάν μπορείς στα γρήγορα
Αν το κενό που άφησε πίσω του είναι πολύ μεγαλο
Πώς θα το καλύψει ένα τυχαίο πήδημα;
Και έχει περάσει καιρός
Μα ο χρόνος για να σε βγάλει απ' το μυαλό μου, δεν είναι αρκετά πονηρός
Και ναι σαφώς, γαλήνεψα, και ας πέταξες την πέτρα
Όμως πέτρωσε η καρδιά μου, και κλειδώθηκες μέσα
[Outro]
Αυτά
Κατάλαβες; Αυτά