[Intro]

[Verse 1]
Έτσι εξοντώνεται η ζωή μέσα από την ανησυχία σου, το άγχος, τη φοβία σου, τη σκάρτη κοινωνία σου
Κλείνεις τα φώτα και ψάχνεις την ησυχία σου
Αισθάνεσαι καλύτερα στα σκοτεινά των δίπλα σου

Έχουμε χάσει κάθε διαδρομή και τρένο
Κάθε σπίτι που μπαίνω, κάθε λέξη που λέει σε θέλω
Όποιον αγάπησες τον έκανες μπουρδέλο
Μυαλό χαμένο και το κορμί σου κάτι ξένο

Εγώ μικρός για εσάς και τίποτα δε ξέρω
Έχω τις λάθος αντιλήψεις και ένα μυαλό ναρκωμένο
Δε με ενοχλήσατε ποτέ εκεί που μένω
Δε με νιώσατε ποτέ και εγώ δε σας καταλαβαίνω

Όλα ανάποδα και πιο στραβά τα παίρνω
Δεν εμπιστεύομαι κανέναν σας και είμαι να φεύγω
Ό,τι δεν εντοπίσατε ποτέ το βλέπω
Και τα 'δαμε όλα, μένω και μιλάω από το κέντρο

[Chorus]
Τις πιο φανταστικές μου ιδέες
Τις έγραψα όλες σήμερα μιλώντας για το χθες
Μακάρι να 'χα κι άλλον τρόπο να μιλήσουμε
Να συμβαδίσουμε και να κλείσω πληγές (x2)
[Verse 2]
Έτσι εξοντώνεται η ζωή όταν ποντάρετε στη βία
Στον ρατσισμό σας και την πιο ψεύτική σας παιδεία
Θα μας σώσει η αστυνομία, αυτό το βλέπουμε
Μας προσέχουνε τακτικά , μα μας σημαδεύουνε

Χρωστάμε όλοι παντού φίλε και τα μπερδεύουμε
Τον ήλιο μ' αυτήν τη φυλακή ανακατεύουμε
Κάτι γραμμάρια ψυχολογικά πουλάς και αγοράζουν όλοι και την βρίσκουν όλοι με εμάς

Νομίζω λειτουργεί καλά ο ψεκασμός
Κλινικά νεκροί και άνθρωποι αποφεύγουν το φως
Μια κατάθλιψη αναπαράγεται όσο τρως
Και αυτή η φρίκη στο κεφάλι σου γυρνάει συνεχώς

Θέλεις να σκοτώσεις κάποιον και ο πατέρας νεκρός
Θα πουλήσεις όποιον κάτσει και ας είναι αδερφός
Τσαμπουκάδες στη μάνα σου και το παίζεις σωστός
Θα αυτοκτονήσεις όταν καταλάβεις πως είσαι αυτός

[Chorus]
Τις πιο φανταστικές μου ιδέες
Τις έγραψα όλες σήμερα μιλώντας για το χθες
Μακάρι να 'χα κι άλλον τρόπο να μιλήσουμε
Να συμβαδίσουμε και να κλείσω πληγές (x2)