Κρατιέμαι από ένα χέρι κουλό
Το σκοινί σπάει και ψάχνω μεταξύ μας κοινό
Μα η απόσταση το γαμάει
Νοερά φεύγω, έχω το θέμα μου
Χαζεύω το μελάνι που μαζί με την σκέψη ρέει απο την πένα μου
Ψάχνω τον πατέρα μου
Την μητέρα, η επικοινωνία μου
Σαν αυτή του κορμιού με μια σφαίρα
Κερβερικά τρυπώνω, δεν έχω χρόνο, ούτε οξυγόνο
Είμαι οξύθυμος γόνος, μαστιγώνω το εγώ μου
Και δεν νιώθω πόνο
Πηγή αντίρρησης, πνεύμα αντιλογίας
Το κακό ξεκινά από μέσα μου απευθείας
Μολύνει και ροκανίζει τις βάσεις της κοινωνίας
Βιοπορίζομαι, δεν είμαι δημιούργημα της βιομηχανίας
Είμαι δημιουργός στην βιομηχανία
Και στροβιλίζομαι στην ουσία
Απ' τον αέρα σου ζαλίζομαι
Αθήνα είσαι ουτοπία
Η ελεύθερη αγορά η πιάτσα, η ευκαιρία
Δεν ιδρώνει το αυτί μου με την καμία
Τσιγάρο βαρύ στα χείλη μου
Το κορίτσι μου, οι δικοί μου είναι η έμπνευση μου
Οι πάνκιδες είναι φίλοι μου και οι φασίστες εχθροί μου
Ανασαίνω, τρολάρω γράφω άρα υπάρχω
Τους πονηρούς και τους μαλάκες τους πετάω στον λάκκο
Και στους ρουφιάνους και στους ψεύτες κατεβάζω την γνάθο
Να με μάθεις θέλω και να σε μάθω
Κάνω συνέχεια, μύγες δεν χάφτω
Αν φοβάσαι ή ντρέπεσαι να μιλήσεις
Βλάκας είσαι και δεν σου αξίζει να διεκδικήσεις
Το κτήνος που κρύβεις μέσα σου κοιτάζεις να εξαλείψεις
Αντί να σε αποδεχθείς και να ζήσεις
Κοίτα..! Η πολύ καλοσύνη βλάπτει
Πόσο μάλλον αν το ζορίσεις
Γιατί τα απωθημένα είναι άχτι
Που πάνω του χτίζονται συνειδήσεις
Και είναι βαρύ για το κεφάλι
Και χρόνιο σαν νόσημα
Είναι ο προθάλαμος της λήθης, της θλίψης
Πρέπει να σπάσουμε το απόστημα
Δημοσιογράφε που σε κάποιο πρόσχημα κοιτάς να καβατζωθείς
Και άλλη ζωή γράφεις, άλλη εξιστορείς και άλλη ζωή ζεiς
Τα πλάνα σου είναι μάχημα μα εσύ είσαι παπατζής
Πρέπει να αυτοσφαλιαριστείς, να βάλεις τον κώλο κάτω
Και απ' το κουτί σου να βγεις, μα δε μπορείς
Γιατί αν τα τσουτσέκια μένουν σε τρύπες
Τότε οι ρουφιάνοι μένουν στο ένα επί ένα της ψυχικής τους φυλακής
Γιατί μπορείς ψέμα σε κάποιον να πεις
Μα απο τον εαυτό σου καριόλη δεν μπορείς να κρυφτείς
Μέσα σου το ξέρεις, στην πόλη που ενεργείς
Που τρέχεις και την δουλειά σου θωρείς...
Κατά φαντασίαν ασθενής είναι ο τηλεθεατής
Και τρέλα στο πανελλήνιο
Μπάτσοι στο προσκήνιο
Και μόλις η αυλαία σηκώνεται
Χτυπούν τον τένοντα τον αχίλλειο
Και η ανθρωπιά σκοτώνεται...