Ποιός ανήκει, που ανήκει, σε ποιόν;
Η ελευθερία μας τελειώνει στα θέλω των αλλωνών
Πάμε βόλτα στα τσακάλια που αποκαλείς ρεμάλια να σας δείξω ποιόν και την μπέσα ανθρώπων περιθωριακών
Στην τιβι βλέπω καθρέφτες λοιπόν και εν μέσω αυτών
Εγώ και εσύ πάλι παρόν
Είμαι η σαπίλα των πιο καθαρών σαλονιών
Τρέφομαι από σκουπίδια μεγαλοβιομηχανιών!
Που να πάρει! Φωτιά στον εγωισμό
Η ανθρωπιά είναι θεμέλιο συστατικό...
Φωτιά στην καθαρή εικόνα σου μπρό
Εγώ σε θέλω και ελαττωματικό
Γάμα τα θέλω και τα πρέπει μας
Η μόνη αλήθεια είναι στα έργα και στην τέχνη μας
Ότι έχουμε στο χέρι μας
Γιατί παλεύεις;
Να αφήνεις πίσω σου τα ανούσια
Ή να φυτεύεις σπόρο εκούσια σε μυαλά πλούσια;
Ποτέ δε θα υποκύψω και όπως ποτέ
Να με σκοτώνεις αργά θα αφήσω
Αθήνα γκιλοτίνα, είμαι σε καραντίνα
Λείπει ο βαρκάρης και απέναντι θα με περάσει η γκρίνια
Εσύ και εγώ δικαστές
Που κρίνουμε στους άλλους τις δικές μας προβολές
Εγώ και εσύ σε διαφυγής αυθυποβολές
Για ένα αύριο δίχως χθές και έναν κόσμο με ουλές
"Κρύα πιάτα σπασμένα στον πόλεμο των αντεκδικήσεων
Είναι ο δρόμος αερόδρομος πτήσεων και εγώ στην πύλη των αναχωρήσεων, μπαράζ αλλεπάλληλων κρίσεων και επικρίσεων
Βλέπω σε όλους τους λαιμούς ίχνη κολάρων γονικών υποδείξεων, ντράμ, ντράμ και άλλο ένα ντράμ, τρίφυλλος γύρος ψυχοτρόπων προωθήσεων."

Η πόλη σαν κοιμάται βλέπει εφιάλτες
Παράνομους, αμαρτωλούς, φρικιά και μαύρες γάτες...
Αλώνια, σάλτοι σε χαμηλά μπαλκόνια
Περιφραγμένα μαντριά με εργάτες και κωθώνια
Ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται
Κάθε βράδυ και η λάβα κυλάει
Απαλά στα στενά της σαν χάδι
Καίγεται και γουστάρει η φλόγα του την τριπάρει
Ξανάγεννιέται το πρωί λίγο πριν να πεθάνει
Δωσ'μου μου αλήθεια, εσένα θέλω να δω
Και όχι έναν ανακυκλωτή που με πουλάει στο λεπτό
Ρίχνω νερό στην κόλαση του εγώ σου
Να βγεί στην επιφάνεια ο αληθινός εαυτός σου