Κι εγώ επιλέγω τις βουνοκορφές
Σε καιρούς που η αρετή δεν είναι μόνο η ανδρεία
Όχι για αναμετρήσεις και υπεροχές
Μα για να απολαύσω εξαίσια την ισορροπία
Είμαι σίγουρος, δεν μετράω το χάρτη σου στο χέρι μου
Έχω άσσους στο μανίκι, άξιους ανθρώπους στο τραπέζι μου
Απ’το πιάτο μου να φάνε, ενώ δεν θα με φάνε
Η απληστία είναι ιστός και οι αράχνες πάντα πεινάνε
Δεν είναι πρόσχαρο το κείμενο
Χτύπημα σε εγωισμούς από αιχμηρό αντικείμενο
Κι αιμορραγώ, κι αιμορραγείς
Στο ασήκωτο φορτίο του εγώ όταν πέφτει κατά γης
Κρατάω τη νόηση, δηλαδή την φρόνηση
Με εξετάζω με συνετούς συλλογισμούς
Όντας ψύχραιμος με λάβα αίμα βλέπω τις οδούς μου
Μελετάω τις αποστάσεις για σωστές αποφάσεις
Από φόβους απαλλάσσομαι, φωνάζω “μη διστάσεις”
Τα χείλη του θανάτου σε καλώ να φιληθείς
Τέτοιους φόβους καλό να τους ξεπεράσεις εαυτέ μου
Και με αξιοπρέπεια να κοιμηθείς
Κι ας μην κολλάμε σε ορισμούς
Σαν καράβια σε στενά, περάσματα ισθμούς
Απόψε γράφω για ανοιχτούς ωκεανούς
Που αν τους κοιτάς διαδοχικά μετά τα μάτια ανοίγει ο νους
Στο κατάρτι μας κυματίζουν ιδέες, αξίες, αγάπη, θάρρος, πίστη
Ελεύθεροι σε τρικυμίες
Τα πρέπει τους δεν μας φυλακίζουν σε ουτοπίες
Αντίξοες συνθήκες, ερμηνείες δίχως ερινύες
Κι είμαι κάτι χρόνια εδώ
Περπατάω στη μέση οδό μου
Δεν ελπίζω να με βρω ξανά πιστεύω και με ελκύω
Θέλω ζωές παλιές να ξαναθυμηθώ
Να πάω εκεί που μ’ άφησα, από’ κει να σηκωθώ
Ανοίγω, ανοίγω, λίγο, λίγο
Το θέμα που τυλίγω
Αργώ μα καταλήγω
Ακόμα κράτα λίγο
Είμαι εδώ γιατί απ’ αυτό δε λέω να φύγω
Κι όσοι επέλεξαν για να μην είναι εδώ
Πάει να πει πως δεν υπάρχει στο ταμπλό κάτι κοινό
Και η επικοινωνία μας πέφτει στο κενό
Και σαν νεκρά πουλιά πέφτουν απ’ το σπασμένο μου ουρανό
Μυαλό φτωχό, φτωχή καρδιά, φτωχό το πρέπον
Μακάρι οι πτωχοί το πνεύμα κι οι πλούσιοι από συμφέρον
Γύρισα απ’ το μέλλον, με στιγματίσανε όσα είδα
Και οφείλω από καρδιάς να πω: “μην πέσεις στην παγίδα”
Αυτό που ζεις σε πλήττει, αν αυτό που ζεις δεν σε καλύπτει
Αναρωτιέσαι τι λείπει; τι λείπει;
Αυτό που διώχνει τη λύπη στο μουσικό μου πλανήτη
Κι εδώ η ευτυχία δε λείπει
Η φυσική μαγεία δεν εγκαταλείπει
Και διώχνω τη λύπη, τι λείπει;
Στρατεύουμε την τέχνη στο μουσικό μας πλανήτη
Το χρήμα είναι εργαλείο
Φέρνει φαί στο ψυγείο
Το άπειρο αγνό φορτίο, της ψυχής το μεγαλείο
Επεξεργάζομαι συχνά πώς συναντιούνται αυτά τα δύο
Δύο πορείες ευθείες δεν τέμνονται, δίχως κοινό σημείο
Συλλογίζομαι προσεκτικά ποιος είμαι και πού πάω
Χτίζω βάσεις γερές στο παντελόνι όσα βαστάω
Τη φοράω σίγουρα δε χωράει σε καμιά ντουλάπα
Είναι boomerang γυρίζει Καπα Αλφα Ρο Μι Αλφα