[Verse 1: Ρυθμοδαμαστής]
Ποτέ μου δεν ήμουν αυτός που θα διάλεγες για πρόεδρο στην τάξη
Και όταν έλεγα σε όλους πως είμαι σε hip-hop συγκρότημα μου έλεγαν "καλά εντάξει"
Εντάξει είπα λοιπόν κι εγώ και έτσι απλώς συνέχισα
Στίχο στο στίχο νότα στη νότα το μέλλον μου έχτισα
Χωρίς να ξέρω φυσικά
Αυτό το μέλλον που θα με βγάλει που μεθυσμένος μέσα στων καλύτερων χρόνων τη ζάλη
Κι όσο μεγάλωνα τόσο ξενέρωνα
Θα 'θελα να ανάψω μια μεγάλη φωτιά να με ονομάσουν τον δεύτερο Νέρωνα
Και να πετάξω μέσα όλους όσους φέρουν την ευθύνη
Για το ότι καταστρέφουν συστηματικά το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει
Εννοώντας την όρεξή μου να δημιουργώ
Μα εγώ ακόμα την συντηρώ τουλάχιστον το έχω βάλει σκοπό
Μαζί με λίγους φίλους μα καλούς και ένα παλιό πότο σε έναν τόπο παλιό και ονειρεμένο
Βαρέθηκα να νοσταλγώ ένα συναίσθημα ξενιτεμένο
Βαρέθηκα να περιμένω ένα λεωφορείο που δεν πρόκειται να περάσει στην ίδια στάση έχω σκεβρώσει
Πέρασα πολλά γι' αυτό και τίποτα να ξέρεις δεν μπορεί να με ξενερώσει
Έχασα τον άνθρωπο στον οποίο χρωστάω την ίδια την ζωή μου
Παλεύω με την ανάμνηση του και αυτή είναι η εξομολόγηση μου
Κάπως έτσι τόσα χρόνια ξεδιπλώνω την ψυχή μου μέσα σε με μια πραγματικότητα
Που είναι κόλαση μου μα και η έμπνευση μου
Κι όλα αυτά παράλληλα με συναυλίες και ηχογραφήσεις
Συγκυρίες και παρεξηγήσεις
Ευκαιρίες και πρόσκαιρες παραιτήσεις
Ενδείξεις και παρενέργειες (μαστουρωμένος για τα καλά)
Πες μου κρατάς μυστικά;
Νιώθω σαν τον ακροβάτη που τον πρόδωσε η υπερβολική του σιγουριά
Και πιάστηκε τελευταία στιγμή από το σχοινί ήταν θυμάμαι και άλλοι εκεί
Ήτανε τότε που δημιουργήθηκαν οι κλίκες και τα στρατόπεδα
Εμείς βγήκαμε μέσα από τη στάχτη και άλλοι χώρισαν τη φάση σε οικόπεδα
Και έγιναν μέλη δραστήρια κάνοντας το ψέμα τέχνη
Και εξασκώντας το ταλέντο τους στη πειθώ και στο τρόπο του λέγειν
Κι έγιναν όλοι οι άσχετοι σχετικοί αρχίζοντας να ασκούν κριτική
Το θέμα όμως είναι πως δεν έμαθαν ποτέ να ακούν μουσική
Δεν αξίζει καν να τους φτύσω μόνο για ρίμες έχω διάθεση
Έφτασε ο κόμπος στο χτένι αυτό ήτανε, έγινε η ανάφλεξη
[Verse 2: Έκπτωτος Άγιος]
Άξαφνα βγήκα απ΄ τα σκοτάδια τις πρώτες μου λέξεις μονάχος άρθρωσα
Κάμποσα μικρόφωνα βγήκαν να με καρφώσουν μα πρόλαβα και τους κάρφωσα
Κατάστηθα πόσα στιχουργικά σχέδια κατάστρωσα
Πανούργα τεχνάσματα σκάρωσα
MCs σάρωσα τα όνειρα τους πάγωσα
Σε ανύποπτο χρόνο τους λάβωσα
Το σεβασμό τους κάρφωσα
Κι η ιστορία τέλειωσε εκεί
Ή μάλλον εκεί έκανε στροφή το λυρικό μου τρυπάκι
Ήταν η εποχή που τους στίχους μου πότιζα με φαρμάκι
Όταν όλοι σας αντιγράφατε το στυλάκι του Τάκη
Εμένα δεν με ένοιαζε καν να αποδείξω ότι είμαι αλητάκι
Μακάρι όλα να έμεναν σαν απλό παραμυθάκι
Να 'ταν αγνά και αθώα όπως όταν ήμουν παιδάκι
Δεκατεσσάρων χρόνων άγιος ως τα δεκάξι
Εκ τότε έκπτωτος τίποτα δεν μπορεί να μ' αλλάξει
Και πίσω πάλι να με πάει σε εκείνη την κατάσταση
Αφού βρήκα συμπαράσταση σε άλλη διάσταση
Κρατάω απόσταση από σένα το ξαναλέω ουδέν σχόλιο
Είμαι βραχνάς γι' αυτούς που θέλουν να κάνουν το Rap μονοπώλιο
Δεν κάνω τον ζόρικο μα ούτε αποφεύγω τις φασαρίες
Έκανα συνειδητά βουτιά σε μια πισίνα με καρχαρίες
Δεν κάνω μουσική για κυρίες, θηλυκές και αρσενικές
Διαγράφουμε πορείες άκρως διαφορετικές
Είχαμε άλλες αφετηρίες και άλλες προοπτικές
Αποφεύγω εταιρείες γνωστές δισκογραφικές
Σαν να 'ναι υπηρεσίες κρατικές
Είναι η φάση που χρειάζεται μερικές φορές
Να πας και από κει και έπειτα κοινώνα και τη στιγμή βλασφημάς (φτου)
Έκτος αν είσαι άβουλο μουσικό κατασκεύασμα που μεταχειρίζονται σαν δουλοπάροικο
Που απεγνωσμένα ψάχνει το άγνωστο γιατρικό
Η λύση είναι το καθαρτικό κατάπιε το
Μήπως και μπορέσεις να χέσεις
Τις μεγάλες που κατάπιες εμπορικές υποσχέσεις
[Verse 3: Ρυθμοδαμαστής]
Κατάλαβες φίλε πως δεν υπάρχει χιπ-χοπ φάση
Δεν υπάρχει σκήνη να μας στηρίξει
Η μόνη σκήνη που μας στηρίζει παραμένει ίδια τόσα χρόνια
Φτιαγμένη από ξύλο συνήθως και γεμάτη από καλώδια
Και φυσικά δεν ξεχνάω τον κόσμο που μας στηρίζει τόσα χρόνια
Θα 'ταν αχαριστία, θα 'ταν σαν να διέπραττα μοιχεία
Μα δεν αρκούν όλα αυτά χρειάζομαι και κάτι παραπάνω
Α, και απευθυνόμαστε σε ηλικίες από 60 χρονών και κάτω
Βλέπεις, υπάρχει και αυτή η παρεξήγηση
Πως το χιπ-χοπ είναι μια παιδική χαρά γεμάτη από παιδιά που τρέχουν πέρα δώθε χωρίς σύνεση
Σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να γίνει μια διευκρίνιση
Δες το σαν εισήγηση
Αν υπάρχει κάτι το παιδικό είναι ο αυθορμητισμός που το διέπει
Και αυτό είναι κάτι που χάνετε όλοι σας μες στου χρόνου τα "πρέπει"
Έπρεπε δεν έπρεπε η φάση πήρε λάθος τροπή
Και νιώθω οργή μα και ντροπή γιατί ήμουν και εγώ μέσα σ' αυτήν
Και νιώθω πως ίσως να μην έκανα ότι περνούσε απ' το χέρι μου
Και φέρω ευθύνη για ό,τι ως τώρα έγινε και για ό,τι δεν έχει γίνει
Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε σ' αυτή τη κατάσταση
Αν και από τον πρώτο σημαντικό δίσκο ξεκαθαρίσαμε πως είμαστε σ' άλλη διάσταση
Αν έφταιξε η έλλειψη προώθησης ποιος άραγε να ξέρει
Αν πάλι άξιζε αντιμετώπιση κανείς δεν ξέρει
Όλα ξεκίνησαν στο αν και σε ένα αν θα μείνουν
Ίσως αυτοί που το ξεκίνησαν, αυτοί πρώτοι να φύγουν;
[Verse 4: Έκπτωτος Άγιος]
Σταμάτα να κάνεις ακριβώς ό,τι οι εταιρίες ζητάνε
Ποσοστών ζητιάνε, ψευτοαμερικάνε
Πάρε και ένα σπίτι μεγάλο [?] αμάξι
Πίσω απ' το άλλο ένα σκύλο και καλωδιακή
Το είδος έχει ρίζες βαθιά χωμένες στην Αφρική
Και ας ήρθε απ' τη σκατοαμερική, λοιπόν;
Πρέπει και εδώ να φοράτε στον λαιμό χρυσά μενταγιόν
Εύκολα μην παραμυθιάζεσαι από τον πρώτο τυχόν
Όλα τα φουμπου ούφο βάλαν φαρδύ και σκούφο
Και αποτελούν ένα κοινό πιστό τυφλό και κούφο (κουφό)
Όλοι μαζί χορεύουν σαν RnB πόρνες
Κρούω μες στ' αυτιά τους κόρνες
Ξυπνάτε, πάρτε χαμπάρι τι κάνετε, που πάτε
Που πατάτε, τι ζητάτε και τι όνειρα ξεπουλάτε
Μη σας φαίνεται υπεροπτικό
Μου μοιάζετε για τρωκτικό
Που μου μασουλάει το σπιτικό
Θα το λιώσω, δεν είναι λογικό;
Είδα το 98' να πέφτουν οι υπογραφές με τον σωρό και ρωτώ
"που είσαστε όλοι εσείς;"
Θυμάμαι αδαείς MCs με ρίμες [?] να κάνουνε σουλάτσο
Σε ραδιοφωνικές Ατλαντίδες
Δεσποινίδες, κυρίες και κύριοι, καλησπέρα
Ήρθα για να τινάξω τα μυαλά σας στον αέρα
Δεν σκοπεύω να φύγω
Ειναι ακόμα νωρίς, εγγύηση:
Έκπτωτος Άγιος
Και Ρυθμοδαμαστής