Και αν κάτσω πάλι για να γράψω και νοσταλγήσω τα παλιά
Μήπως πρόκειται τώρα κάτι να αλλάξει ή μήπως εγώ θα νιώσω διαφορετικά
Ή μήπως αύριο ξυπνήσω και όλα θα μου φαντάζουν φωτεινά
Μήπως θα ‘χει φύγει μακριά το γκρίζο, μήπως οι φίλοι μου θα ‘ναι πιο κοντά
Ή μήπως η χαρά είναι φτιαγμένη από άγνωστα σε μένα υλικά
Και η ψυχή μου ακόμα περιμένει να βρει σ’ αυτόν το κόσμο γιατρειά
Ή μήπως εγώ πρέπει να αλλάξω επιτέλους, να δω τα πράγματα αλλιώς
Αφού η ζωή είναι ταξίδι μα άγνωστος ο προορισμός
Απλώς αλλάζει η νύχτα με τη μέρα, το σκοτάδι διαδέχεται το φως
Το χθες περνά στο μέλλον βέρα και το παρόν μένει εκτός
Αλλάζει πρόσωπο το ψέμα μα βροχερός πάλι ο καιρός
Κι εγώ πιστός πάντα στα ίδια συνάμα λάθος και σωστός
Θέλω απλώς μια λέξη να ακούσω, να μου δώσει για λίγο σιγουριά
Σαν φάρος να βρεθεί και να φωτίσει το καράβι μου μέσα στη νυχτιά
Το δρόμο πάλι να μου δείξει για να βρω κι εγώ κάποτε στεριά
Και όταν το σκαρί μου πια σαπίσει, η βροχή θα ξεσπάσει ξαφνικά
Και όπως το νερό της θα ξεπλύνει άσχημα λόγια και σκληρά
Αχώριστος φίλος μου πάντα θα μείνει όπως ο ναυαγός με την αμμουδιά
Και όσα είχα κάποτε αγαπήσει μόνος μου τα πετάω στην πυρά
Κουράστηκε το μυαλό να ψάχνει λύση…
Αλήθεια, πίστη και ανθρωπιά
Και αφού το όνειρό μου πια λυγίσει…
Και κάνει τη χάρη στη φθορά
Σαν το γυαλί που όταν ραγίσει…
Δε γίνεται ποτέ όπως παλιά
Και αν η περηφάνια μου αρρωστήσει…και δεν αντέξει τελικά
Τουλάχιστον θα ‘χει κάποτε μιλήσει…
Δε θα ‘χει πεθάνει ξανά σιωπηλά
Και αν είπα λόγια πολλά…για να ξεφύγω ξανά
Φταίει αυτή η βραδιά…και η βροχή που ξεσπά
Γίνεται ποτάμι κυλά…στις πόλεις μέσ’ τα στενά
Κι εγώ κόντρα στο ρεύμα και στα θολά του νερά