[قسمت اول]
می‌کشم زیر صدام آتیش نفس داغ ریمو
صدام می‌گیره گر، بیدار می‌کنه خواب ریمو
تموم خیابونا زیر پاهام، زیر صدام
زیر نگاه گیرای چشام می‌گیره گر، می‌گه نگار
زندگی منهای همه آینه‌های بی‌چشم سرخ
می‌فهمی؟ یه سرطان ضد سرب
یعنی ته پاییزتو جوری جر می‌دم عشق کنی
سرتو بگیر بالا، باید باز منو آرایش کنی
رقص من رو صورت قانونای چرت تو دفترت
یادت بمونه من کی‌ام، بیرون می‌زنم از سرت
من خطِ هفتمم از هفت‌خط‌ترین هفت‌خطت
آزاد می‌کنمت از جایی که زمان بستتت

[همخوان]
من تو خوشی زنده‌ام
روی تنم گناه‌ست
نمی‌دونم سرم کجاست
من تو خوشی زنده‌ام

[قسمت دوم]
تو از چیزی که نوشتی نمی‌دونی
ولی می‌نویسی جوری که می‌تونی
گفتی نگار این تویی باد
از سوز رو تنم چی می‌دونی؟
کشیدی، کشیدن دادی یادم
حالا خودم می‌کشم، تو نمی تونی
کشیدی چشمو، من مژمو روش
لبو کشیدی، من روژمو روش
فردا رو می‌کشم، خودمو توش
تو نقاش نمی‌مونی
من یه جنگل از درخت
اره‌ها رو توم نمی‌رونی
حالا قلمتو بردار، تو بنویس یا من کدوم؟
بگو می نویسم برو
یا که من می نویسم تو رو …
من تخم جنگم، رنگ خنده‌هامو نمی‌دونی
من استاد رقصم، می‌خوای چین دامنمو بپوشونی
وقتی می‌چرخم زمین می‌زنه تگری ماه
می‌زنه از الکل من، مست می‌شه، می‌شه سیاه
از این به بعد ایستادنم، تو منو نمی‌شونی
پیچوندم یه دنیا رو، تو نمی‌تونی منو بپیچونی
وسط گورستون می‌کوبم پا
جای پاشنه‌هام می‌مونه روی قبرا
می‌رقصم با مرده‌ها
[همخوان]
من تو خوشی زنده‌ام
روی تنم گناه‌ست
نمی‌دونم سرم کجاست
من تو خوشی زنده‌ام