[Verse 1: Kanove]
Geceyi bir keman hüzünle yardı ikiye
Gördü soğuk simgeler yazdı sıcak cümleler
Lafzalar'da kan yiyen bu ruhtan sokak karanlık çıkardı
Gecenin rehaveti başkalarına fazladır
Yürüyorum bir ayyaş şarap büsbütün içilmiyor
Köşede fahişeler bir şey diyor seçilmiyor gürültüden
Fayton bir hışımla geçti önümden
Kemanın sesleriyle bir ölüm tıkırdıyor yerinden
Elli milyon ölüm vardır
Hangi birini seçsem öbürü kıskanır hayıflanır
Lakin elli milyon kadın vardır
Hangi birini sevsem kaçıp gider geceler fırlatıp
Cıvık cıvık lağım fışkıran şu zamandan kaçıp
Damağımı çiviletmek boşluk denen kentlerin vücuduna
On dokuzuncu yüzyılın canavarlı caddelerinden birinde
Kendini ateşe verdi Tanrı'nın unuttuğu adam

[Verse 2: Refte Key]
Kent vadilerden sonra gelir
Parizyen kadınların bilmediği yerler
Elit görünmek ermez, yatık bir huzur özlem
Ve tanrı bağlarınla serin rüzgarlara seslen (unutma)
Hakikat duraksar veyahut birkaç çağ geriye
Insandan ümit kestim ellerimde çiğ tanesi
Öyle hissediyorum keşmekeşlik deliye davet
Kan pıhtısı parmak uçlarımın soğuğu hissetmesi
Avuçlarımda akan şelaleler
Duyduklarım sivri olsa bile dokunmuyor zihnime
Ağaçtan toprağa keten pereler
Bir düzenbaz ben olurdum saf senelerimden önce
Kasti kirlenir düşünce sanki ıslanır dikince toplamaz
Dağınık halin merkezinde hodbin kisve
Merkezi ben olan bir sen çizmeye yeltenince
Ben bir çift dağ olurum eteklerine saklarım hüzünce