[مکالمه: جواد خواجوی]
وخی، یاره جمع کن خودته، پایدار پایدار مُکنی
قطع کن یاره آهنگه، چیه اینا گوش مُکنی تو؟
چهارتا بچه خوشگل پولدار دور هم جمع شدن آهنگ مُخوانن شما حال مُکنین
والا، چیششش
بله، مو نمدونُم همی ساجده محلایه اینا رِ دانلود مُکنه گوش مُکنه
برو یاره اینا زندگی راحت دِرَن او ور نشستن
برا ما هی مِگن وای غم و غصه و فلان و از ای حرفا
چیششش
خودشان نشستن اون ور آب دارن عشق و حالشانِ مُکنن، شما اینجا بزن تو سر خودت
چی می خوای بگی دیگه به اینایی که گوش مُکنن، چیشش
اینا همی آقای عرفان مگه خدافظی نکرده بود باز چی مِخِی؟
ها دیگه، خدا بُگم همی رِ مُگم بهش
همون جی دال، آهنگشِ شیش ماه گوش مُکنی، موهاشِ دیدی؟
سیم ظرف شوییه کِلَّش، میری آهنگاشِ گوش مکنی؟
حالا خوبه یه تیپی دِشته بِشن، قیافه ای دِشته بِشن
ها دیگه
کارای قِشنگی دِشته بِشن
چیه اینا رِ هی دنبال مُکنی؟
رفتی بِرشان فن پیج زدی؟
نِه دیگه، اینا همشان بچه خوشگل پولدارن
مو نمِدونم باور کن اینا اصن چه جوری به خدا
مردم آهنگای اینا رِ گوش مُکنن!
ها دیگه
اینا همی عرفان باباش خیلی پولدار بوده، مو مِدونُم
ها دیگه، به خدا مُگم، «ای پسره چیه با اون قیافه ش آهنگاشِ گوش مُکنی؟»
میگه، «نِه، دوست دِرُم، دوست دِرُم، اه اه اه»