Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι
Των ανθρώπων που παγώνουνε
Πάνω απ’ τις σκεπές…
Ας ξεπλύνουν οι πιο άγριες βροχές
Αυτούς τους δρόμους
Κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές
Που γεμίζουνε τη θάλασσα της φρίκης
Που βουτάει αυτός ο δύτης μοναχός
Πριν τελειώσει η ανάσα του
Κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται…

Διαμαντένιος ουρανός…
Διαμαντένιος ουρανός…

Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το
Βάρος που λυγίζει τις ανθρώπινες καρδιές…
Ας γκρεμίσουνε οι πιο άγριες ματιές
Αυτά τα σκιάχτρα
Κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές
Που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα
Που θα πάρει κάποια μέρα μοναχός
Πριν τελειώσει το τσιγάρο με
Κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται…

Διαμαντένιος ουρανός!…
Όταν ήμουνα μικρός μες τα κύματα δε μ’ ένοιαζε
Αν ο κόσμος είν’ απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε…

Διαμαντένιος ουρανός!…