توی جاده دنبالمه سرکار
مقصدی نی میکنم فرار
تهش گردنمه طناب
یا جلو رومه یه پرتگاه
کم نه دارم الان
اخرشه گوشیو بردار
پیش ندارم نه راهِ پس
ترسام ریختن مثل اشکات

آژیر میکشه پشتم بم ایست هی میگه
میشنوم اما مغزم
دستور دیر بم میده
جاده اسفالت نیستش دیگه
اونی که باید میومد
مثل قرار بازم دیر رسیده

من که کشتم اونو
من که کشتم اونو
مهم نی برام دیگه
میشدیم به هر حال از هم دورو
من که کشتم اونو
من که کشتم اونو
روی پیرهنم خونه
سرخ مثل لباست که دیدمت با اونو