Δε μ' ενδιαφερει πλεον η γνωμη μου
Εξαναγκαζω τον εαυτο μου καθε μερα ν' αντικρυζει την αληθεια
Καταματα κοιτα και της ανοιγομαι μ' απολυτη εχεμυθεια, απο συνηθεια
Αφου εχω μαθει τα παντα να δινω παντα σ' εφημερα ερχομενα προσωπα παρα τις οποιες αμφιβολιες
Σε ποταμια ολοφυρμων που κυλανε βουταμε
Αφου ειμαστε εθισμενοι στο να μενουμε εθισμενοι
Σε οτιδηποτε δεν μενει, δεμενοι
Πραγμα που μοιαζει τοσο πενθιμο

Ειμαι απλως το συνοθυλευμα απο πλασματα ανημερα με σωμα και στομα
Κι απ' ακρη σ ακρη γυρευω να βρω ο,τι γνωριζω ηδη πως πουθενα δεν υπαρχει
Πως σβηνεις τα βραδια το φως, αφου φως πουθενα δεν υπαρχει
Σαφως και φοβαμαι, φοβαμαι τον ανθρωπο κι ολα οσα αυτος επιφερει σε μενα
Φοβαμαι τη μερα που θα σταθω εμποδιο σε μενα ξανα

Απ'το γραμμα στη λεξη, στην προταση
Κι απο την πτηση ξανα στην υποταση
Λειπεις, μα αυτο ειναι μοναχα μια προφαση για να σε δω
Να δω αν οντως νιωθω ο,τι νιωθω πως νιωθω μετα να εκτεθω
Στα ματια σου πεφτω καθως προσπαθω να συνεφερω το οτι απεμεινε, αν απεμεινε στο μεσα κατι

Χτυπημα στον κροταφο ειναι η λυτρωση καθως παρατηρω το περιβαλλον μου να γινεται δωματιο
Και το δωματιο αυτο ολο να στενευει μεχρι πια να γινει δερμα μου

Μην κανεις πως λυπασαι, αφου γνωριζουμε κι οι δυο μια χαρακια δε θα σημανει και το τερμα μου
Κοψε με, διωξε με, χτυπα τ' αδιαλλακτο εγω μ' ενοχες κι οσο τρεμουν τα ποδια μου σπρωξε με
Να χω μια ωθηση για να μπορω να καταστραφω