Ξερω πως μονος θα φυγω και ξερω πως ισως ποτε δε θα δεις
Ολη τη μιζερη μαζα που κρυβω στο στηθος μου κι ετσι στα ματια σου μοιαζει απεχθης
Ο τροπος που δειχνω το συμπτωμα της απουσιας, μα ειμαι αφελης
Δεν τιθεται καν πιθανοτητα, ξερω ποτε δε θα δεις

Δεν εχεις ματια ενω εχω το ελαττωμα που κληρονομησα διχως να θελω
Διχως να θελω, σκυταλη πατερας σε γιο και τα κανω μπουρδελο, ανθρωπινες σχεσεις ασταθεια στο μεσα κι απαθεια για οσα συμβαινουν τριγυρω
Ενω γυρω προβληματα ψευτικα, μαλλον εγω τα επινοησα να χω να λεω για κατι ενδιαφερθηκα
Περα απ το πτωμα μου λαθος μου φερθηκα
Βρεθηκα αναμεσα στο ιδιο διλημμα τοσες φορες
Μα παντα οι φωνες ειναι αυτες τοσο προθυμες να κανουν ομορφες ολες τις ασχημες επιλογες
Μου λες πως αλλαζεις, εγω ομοως το βλεπω, εισαι το ιδιο με πριν καταβαθος
Απλα ειμαι σε θεση να ξερω με τι εχω να κανω,ουτε μπαινω στον κοπο για να το ανατρεπω
Γευση απο ανωδινο θανατο καθε φορα που κοιμαμαι, σαν πεφτω στο ληθαργο και διαπιστωνω ποτε μου δε θα μαι ουτε λιγο κοντα σ' οσα θελω
Ποιο ειναι το νοημα τοτε να υπαρχω, αφου στο τελος για παντα υποφερω

Μονοι μας μονιμα; κανενα προβλημα
Κανω ενα προβλημα πιο ελαφρυ αυτο τ' αδειο κουφαρι σου
Απ' το θανασιμο νοσημα πασχω για χαρη σου
Αφου ειναι στη φυση μου οσα με πνιγουνε να κανω ποσιμα
Κοιτα με, προθυμα φτανω στα προθυρα να μαι λιποθυμα θυμα απ το πενθιμο κυμα ενω βημα με βημα χανω επωδινα το νοημα της υπαρξης μου ως τιμημα
Απ' τα παραπατηματα στα πιο σκοτεινα μονοπατια
Αγγιγματα νωχελικα, εξαναγκασμενοι να κουβαλαμε νεκρα αισθηματα

Οι θηλιες στο λαιμο σου μοιαζουν κοσμηματα