[Intro]
Και κάπως φτάνουμε στο τέλος
Εγω και το στυλό και το χαρτι
Και ανατριχιάζω γιατί μου θυμίζει τόσο την αρχή
Δεν ερωτεύτηκα ποτέ κοπέλα όσο τη μουσική
Και είναι κοπέλες που ερωτεύτηκα θανάσιμα

[Verse]
Γιατί γράφω αυτό το γράμμα δεν ξέρω
Έτσι κάνω με τα άσχημα
Όσα λάθη έχω κάνει τα φοράω σαν παράσημα
Και όσα έμαθα από αυτά με ανοιχτές παλάμες τα χάρισα
Μα στις παλάμες κανείς δεν είδε τις τρύπες από τα καρφιά
Και κάπου εδώ γυρνά το πίσω στην αρχή
Όταν πρωτοάκουσα την λέξη "mc"
Όταν το ραπ για μένα δεν ήταν απλά μουσική
Όταν φόραγα το φαρδύ μου στο προαύλιο και με δείχνανε
Πες μου ποιός ήταν για μένα εκεί;
Ένα χαρτί και να στυλό και 10 λέξεις που σύντομα τις έκανα 100
Κενά σου οι σκέψεις, ο θάνατος στο ατέρμονο μετά
Γιατί γαμώτο ήμουν μικρός, ήμουν 17
Και ακόμα έγραφα, αλλά δεν μου είπε "μπράβο" κανείς
Γιατί το "μπράβο" είναι αυτό που ζητάς
Δεν σε αγαπούσαν οι γονείς σου αρκετά, έχεις παράπονα αχάριστε
Το κοινό δεν θα σου κλείσει το κενό, και ξαφνικά 21
Πέντε χρόνια περασμένα, ακόμα ψάχνω να με βρω
Στις νευρώσεις μου και τα απωθημένα
Γράφω και ηχογραφώ
Είπα "θα γίνω ο καλύτερος", λες και σημαίνει κάτι αυτό
Πόρτες κλειστές και ανηφόρες. Βάζω πλάτη στο σταυρό και προχωρώ
Μα άμα δεν σε καταλαβαίνουνε σε δείχνουν εδώ
Γιατί στο ιδιωτικό είσαι το παιδί με το φαρδύ
Και στο hip-hop είσαι το παιδί από το ιδιωτικό
Και πάλι σκέψεις για τον θάνατο, μα έχω ανακαλύψει το ποτό
Και ας μην μεθώ πολύ συχνά γιατί φοβάμαι
Είκοσι χρόνια και δυό και προχωράμε
Η εσωστρέφεια κερδίζει, δεν αξίζει λέω να ασχοληθώ
Και αναρωτιέμαι πώς μου λένε ότι έχω ταλέντο
Αν δεν μπορώ να εξηγήσω καν αυτά που θα σκεφτώ;
Στον μέσο άνθρωπο χωρίς να με κοιτάει σαν εξωγήινο
Χωρίς να έχω φόβο πως κάπως θα παρεξηγηθώ
Και πήρα το συναίσθημα ακριβώς αυτό
Και το μετέτρεψα σε τέχνη θέλοντας να το κάνω κατανοητό
Και το έχτισα γύρω από την εφηβεία
Γιατί κατάλαβα πως κάπου εκεί δημιουργήθηκε το κενό
Είμαι ο πιο άβολος άνθρωπος που υπάρχει
Σκέφτομαι όλη την ώρα και συχνά δεν μπορώ καν να κοιμηθώ
Γιατί το σώμα μου τρομάζει όταν πάω να αφεθώ
Και ξυπνάω με ελαφρύ πανικό
Να γράψω ξόρκια να εξορκίσω το κακό
Να υπενθυμίσω πως μπορώ
Να μπήξω το στυλό στο χέρι αντί να πιάσω το μαχαίρι
Και επιτέλους βρήκα κόσμο που λέει πως καταλαβαίνει
Και γεμίζει λίγο-λίγο το κενό
Μα το βαρέλι είναι τρύπιο
Γιατί τώρα λένε πως είμαι για παιδιά
Γιατί κάποιοι με ξεπέρασαν, μεγάλωσαν πια
Γιατί ακούνε μουσική για να νιώθουν πως είναι κάποιοι
Και εγώ κάνω μουσική για όσους δεν νιώθουν καλά
Και δεν ακούνε πια τον στίχο, ακούνε μόνο το ρεφρέν
Και τα ρεφρέν μου είναι χαρούμενα λένε και δεν τους πάνε
Και το οτι χαμογελάω στις φωτογραφίες συχνά
Πάει να πει στο μυαλό τους πως δεν λυπάμαι
Oκ λοιπόν κερδίσατε, ας βγούνε τα άπλυτα μας στην φόρα
Αφού δεν λέτε να μετρήσουμε τα ψυχολογικά μας πάμε τώρα
Με νοιάζει τι θα πει για μένα ο κόσμος
Και δεν είναι για το φαίνεσθαι
Αλλά γιατί μονίμως με χαρακτήριζαν κάτι που δεν είμαι
Και ενώ ξέρω πως είμαι καλό παιδί κάπου βαθιά
Όλοι με λέγαν "μαλάκα", "ψωνισμένο"
Χωρίς καν να με έχουν δει από κοντά
Ή να μου σφίξουν το χέρι έστω μία φορά
Δεν είμαι νταής, αλλά σε ξύλο έβαλα κάτω τρεις
Γιατί ακούμπησαν τον Πακ τα μουνιά
Φοβάμαι εύκολα, μα δύσκολα δειλιάζω, δοκιμάστε με
Θα πέθαινα για ότι αγαπάω πραγματικά
Και όλη η φήμη χάρισμά σας
Δεν θέλω την κηδεία του βασιλιά
Δεν θέλω να με ακούς γιατί είμαι κάποιος και καλά
Υπάρχουν τόσοι που είναι κάποιοι και στο παίζουν πως δεν είναι
Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας γενικά
Εγώ ήρθα για τη μουσική
Τον λόγο που κοιμάμαι που και που με συνείδηση λιγότερο βαριά
Και ήταν τιμή μου που κάποιοι για το χατίρι μου κλείδωσαν στο συρτάρι την πουτάνα την θηλιά
Αυτό εδώ δεν είναι τέχνη, δεν ξέρετε από τέχνη έτσι κι αλλιώς
Αυτός εδώ είμαι εγώ και είμαι γυμνός
Αυτό ζητούσαν πάντα από μένα, αυτό το αίμα
Και αν πω ότι δεν στράγγιξα και απόψε, θα είναι ψέμα