[Chorus]
Μέσα στην ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός
Μπήκα στη σκιά μου και δε βλέπω το φως
Γαμώτο, δεν αντέχεται ο πόνος αυτός
Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουν αλλιώς

[Chorus]
Μέσα στην ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός
Μπήκα στη σκιά μου και δε βλέπω το φως
Γαμώτο, δεν αντέχεται ο πόνος αυτός
Απόψε πόσο θα ’θελα να ήμουν αλλιώς

[Verse 1]
Αυτοί που πιστεύουν πως για να ευτυχήσεις σ' αυτή τη ζωή φτάνει μόνο η θέληση
Τι θα μου 'λεγαν απόψε που όλα τα θέλω μου είναι σε στέρηση;
Αφήνω ανθρώπους να φύγουνε κι αυτοί μου αφήνουν μια ένεση μ’ έμπνευση
Κι εγώ την μπήγω στις φλέβες μέσα απ' το θάνατο να δώσω γένεση
Τελευταία στον ύπνο μου βλέπω πως πίνω ξανά και ξυπνάω μουδιασμένος
Το μυαλό μου με παίζει μα δεν υποκύπτω, στο παίδεμα είμαι εκπαιδευμένος
Έκλεισα δεκαετία που είμαι καθαρός και δεν είμαι μπλεγμένος
Κι όταν θυμάμαι πώς ήμουν παλιά ανακουφίζομαι, μα νιώθω ξένος
Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα, το ξαφνικό τηλεφώνημα
Που μου 'παν πως έφυγες, πέταξες, χάθηκες και μου κοπήκαν τα γόνατα
Ήσουν αυτός που μου έμαθε πως τα σκοτάδια στον νου μου είναι γόνιμα
Πως αν φυτέψω τον πόνο στα λόγια μου, τότε θα ανθίσει το νόημα
Έναν χρόνο μετά την φυγή σου πήγα στο δωμάτιο που συναντιόμασταν
Έβαλα τις πολυθρόνες απέναντι κι έκατσα όπως καθόμασταν
Ποτέ μας δε κάναμε κλείσιμο, ποτέ δε σου είπα τι σήμαινες
Τα έβγαλα όλα από μέσα μου, έλπίζω να έκανες όλα όσα ήθελες
Εγώ στα τριάντα, η Μάγια στα έντεκα και στα οχτώ τα κουπλέ μου
Ο φόβος μην έρθει το τέλος είναι ο πιο δύσκολος που είχα ποτέ μου
Η συμφιλίωση με το ανεξέλεγκτο ένα αιώνιο βάσανο
Κάποιες πληγές δε θα κλείσουν ποτέ, δυστυχώς, κι ας ακούγεται βάναυσο
[Chorus]
Μέσα στην ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός
Μπήκα στη σκιά μου και δε βλέπω το φως
Γαμώτο, δεν αντέχεται ο πόνος αυτός
Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουν αλλιώς

[Verse 2]
Ιδεοληψίες και βάσανα, ψυχοθεραπείες και στούντιο
Κουβέντες στον λόφο στα Εξάρχεια που κάναμε με τον Ιούλιο
Δυναμώνω όταν βλέπω ανθρώπους που παλεύουνε να βρούνε τρόπους
Να κουμαντάρουνε τον εαυτό τους και να μην πληγώσουν συντρόφους
Δε βγαίνω συχνά από το σπίτι, η πολυκοσμία με πνίγει
Άντε να πάω καμιά βόλτα ν' ακούσω τον Βάγγο ή τον Γιάννο να παίζουν στο Biggie
Αυτός ο δίσκος θα κάνει ταξίδι απ' την Αθήνα ως το Διδυμότειχο
Μάνα, θα λείψω για μήνες, θα πάω να διαδώσω το Βίωμα και το λογότυπο
Ακόμα σου φτύνω κουπλέ για να διώξω από μέσα καημούς και νταλκάδες
Ακόμα ο barman να πιάσει πως δε θέλω βότκα μες στις λεμονάδες
Ακόμα δεν έχω πιστέψει πως στη συναυλία ήμασταν έξι χιλιάδες
Ακόμα έχω ανάγκη να εξαφανίζομαι κάποιες 'βδομάδες
Άσε να βγει από μέσα ο λυγμός, πόσο θα κρύβεσαι μες στις σιωπές;
Γίνεσαι πάλι τόσο αυστηρός κι έχουνε γίνει βουνό οι ενοχές
Αυτός ο στίχος δεν είναι βατός γιατί θυμίζει και ξύνει πληγές
Γιατί κοιτάει τον άνθρωπο πίσω απ' τα μάτια και τον αναλύει μέσ’ από το χθες

[Chorus]
Μέσα στην ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός
Μπήκα στη σκιά μου και δε βλέπω το φως
Γαμώτο, δεν αντέχεται ο πόνος αυτός
Απόψε πόσο θα ’θελα να ήμουν αλλιώς
[Chorus]
Μέσα στην ψυχή μου ένας μεγάλος λυγμός
Μπήκα στη σκιά μου και δε βλέπω το φως
Γαμώτο, δεν αντέχεται ο πόνος αυτός
Απόψε πόσο θα 'θελα να ήμουν αλλιώς