[آلبوم مجاز / متن آهنگ "من کی‌ام؟" از هیچکس و فدائی]

[مقدمه]
قطره‌ای از باده‌های آسمان
این جهان زندان و ما زندانیان
حُفره کن زندان و خود را وا رهان
آدمی مخفی‌ست در زیر زبان
این زبان پرده است بر درگاه جان

[قسمت اول: هیچکس]
من کی‌ام؟
اونی که بمبه، گنده
همه خُرده‌ن، اون عمده
تیز و تنده
نباشه هم مهم نی
چون بلند می‌شه دود از کنده
خیلیا همه زندگیشون
دور من می‌چرخه
شیرینی، خورشید، حج عمره
بدخوا‌ها مورمور می‌شه پوستشون با یه جمله
پوستشون مثل پوست مرغه
منو می‌بینن و قُد قُد می‌کنن
قُدتر از زبون مرغام
حاجیت انقدر غُده
هرکی رو باهام مقایسه کنی
مثل ماهی تو تنگه
حاجیت مثل کوسه تو عمقه
لقمه می‌کنه هر کی رو
که کله‌ش بده بو قرمه
می‌ذارم طعمه
خیلیا توی دامن، تو چی؟
این یه هشدار دیگه‌س
خیلیا می‌خوان عین من باشن
فکر می‌کنن الفبام
سر کار می‌مونن
از ترس سفید می‌کنن و می‌شن همه زال
جیم می‌شن
تا می‌شن و من سر پام
خیلی ساده‌ن
اصلاً من تو چشم کسی که رپ گوش نمی‌ده کی‌ام؟
اصلاً فرق نمی‌کنه
زنده‌م یا مُرده
یه آدم معمولی که فکر می‌کنه بُرده
ولی حقش رو نظام خورده
جزئی از کل
یه موش آزمایشگاهی
تند میرم، تند
ولی درجا می‌زنم
به مغزم می‌زنن
از طریق مجری دستبرد
کانالو عوض کن
اگه دنبال فسفری
این یکی ماهی نداره
وقتی به جز طناب دار
هیچ چاره‌ای، جانی نداره
هیچ دادگاهی، قاضی نداره
منم یه قربانی که پارتی نداره
شادی نداره، حالی نداره
هیچ فرقی با آدمای عادی نداره
باید هل بدی
این ماشین باطری نداره
یه پیکان، فرقی با آر دی نداره
من کی‌ام؟
یه جونوری که با طبیعت قهره
پر جمعیته شهرش
واسه زمین هم زَهره و
کرده جو رو شدیداً گرمش
آرزوی حیوونا اینه
بشر منقرض بشه
تقریباً نسلش
من کی‌ام؟
یه تیکه گوشت، با دو تا گوش
که به هیشکی نمی‌ده گوش
جِرم
یه کله‌ی پوک نداره
توش هست یه ذره هوش
بوش در میاد وقتی می‌میره و
بعدش هم می‌زنه کرم
می‌گی بپوش؟
جوش نزن، که نه مردم، نه زن
انسان نه، انرژی
این بدنه زندانم، زپرتی
رو کره‌ای که پر نکته‌س
جلو چشما گنده‌س
ولی جلو خورشید نقطه‌س
کوچیک و پَست
یه‌کم از کهکشان دور شی
عمراً ببینیش
ئه، خورشید چی شد پس؟
ریز دیدیش، نه؟
از این دنیا برم
دیگه برنمی‌گردم
دوطرفه نیست بلیطم
هرچی پیش می‌ریم
عمیق‌تر می‌شه
آره، خیلی پیچیده‌اس
من کی‌ام که تو یه لحظه
همه‌چی هستم، ولی هیچی نیستم؟
هیچکس
[همخوان]
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی‌دونه
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی‌دونه
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی‌دونه
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی‌دونه

[قسمت دوم: فدائی]
فدائی‌ام، گلادیاتور ادبیات
کارا می‌آد
می‌شنوه تهران، می‌گه ایول
سنگین‌تره شعرا از ترافیک همت
در و دیوارا با گرافیتی زنده‌ن
خیابونا لفظامو حفظن
قافیه شماره سریال، تپل
دوتا دوتا می‌کشم
بهم می‌گن ژنرال دوگل
دعا، شعار حالیم نی
من کی‌ام؟
مگه می‌خوای فامیل شی؟
جوونم، ولی پیر کار
دنیا، توپ زیر پام
می‌رم جلو سینه‌چاک
با دید باز، بی‌نقاب
من کی‌ام؟
اونی که هر قانونی می‌دید، لقد می‌کرد
همیشه بود توی اقلیت
نه یه شاعر جیره‌خوار
نه که نبود حرف زور
ما نرفتیم زیر بار
ترجیح می‌دم
یه گرگ وحشی باشم
تا یه شیر رام
یاور همیشه مومن
نه رفیق نیمه‌راه
دیوونه‌ای که بستنش
ولی می‌شکنه شیشه باز
با همه‌ی پنجره‌ها بی‌حساب
ولی نیمه‌جان
یه مریض مغزی، دهه شصتی
درگیرم با تقویم شمسی
بی‌سرزمین، رو نقطه‌ی صفر مرزی
یعنی کلاً مهم نی من کی‌ام
من کی‌ام؟ حالا هرکی
واسه جامعه یه تهدید
از عوامل غربی
یه کله‌سیاه، از توابع شرقی
حاصل خِرَد جمعی
خوش‌مرام مثل تختی
بددهن‌تر از علی پروین
ولی فنی
ما از کانون سرخ تربیت
اصلاح‌شده با تیغ تبعیض
بوی باروتیم، می‌آیم از لول گرمی
محصول جنگیم
لای ارزونیام
خوب بگردی، تو حراجیا
یه ایزدی تو ویترین وهابیا
منجیلم، با همه‌ی اهالیاش
صده‌ی به زنجیر
یعنی وقتی که جوهر روی شمشیر
داره پاک می‌شه با دستمال تشویق
هنر، ابزار ترویج
آش یخ همراه احکام کشکی
من کی‌ام؟
یه بنده‌م، شرمنده‌م
یادم رفته لبخندم
دست‌به‌تخمم
هر موقع میاد عزرائیل سروقتم
تو زباله‌دون تاریخ
تاریک می‌شه قلبم
خون می‌زنه از چشام بیرون
محتاج یه کاسه جون
بین فقیر و غنی
قبرم کوتاهی حافظه‌ی عموم
من نقصم، نقص عامل سقوط
ببین، نسل من یه باکره‌ی فاحشه‌س
واستاده تو روت
[همخوان]
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی‌دونه
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی‌دونه
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هیچی نمی‌دونه
من کی‌ام؟
یه دیوونه
که هنو هیچی نمی‌دونه

[قسمت پایانی]
هم ناطق و خاموشم
هم لوح خموشانم
هم خونم و هم شیرم
هم طفلم و هم پیرم
کیستم من؟
کیستم من؟
چیستم من؟