ปลอบใจตัวเอง
ว่าฉันมาไกลเกินย้อนไป เหนื่อยแทบไม่ไหว
และน้ำตายังไหลนอง
สิ่งที่ประคอง
กลับค่อย ๆ ไกลจนลับไป
จนมีแค่ฉัน คนเดียวเท่านั้น ที่ยังคงกอดมันไว้

จะหลุดพ้นเมื่อไร ทำไมอยู่ตรงนี้
ถามตัวเองซ้ำ ๆ ไม่เข้าใจสักที

โอ้ย เจ็บไปทั้งหัวใจทำไมยังทน
เริ่มใหม่อีกกี่หนนะคนใจร้าย
ปวดไปทั้งหัวใจแทบเจียนตาย
ขาดเธอไม่ได้ เพราะฉันนั้นลงใจให้เธอ

สิ่งที่เธอทำ
กลับย้ำให้ฉันยิ่งเข้าใจ เจ็บไปทำไม
อยากหนีให้ไกลสักที
แต่เมื่อได้มองดวงดาว และเห็นว่ามันสวยดี
ใจมันกลับคิด จะดีกว่าไหมถ้ามีเธออยู่ตรงนี้

จะหลุดพ้นเมื่อไร ทำไมอยู่ตรงนี้
ถามตัวเองซ้ำ ๆ ไม่เข้าใจสักที

โอ้ย เจ็บไปทั้งหัวใจทำไมยังทน
เริ่มใหม่อีกกี่หนนะคนใจร้าย
ปวดไปทั้งหัวใจแทบเจียนตาย
ขาดเธอไม่ได้ เพราะฉันนั้นลงใจให้เธอ
(จะต้องเดินอีกไกลแค่ไหน)
แม้ว่าเธอ (ถามตัวเองและภาวนาในใจ)
จะทำให้ช้ำเท่าไหร่ (ให้ความปวดร้าวข้างใน)
ฉันยังมีใจ
(อยู่ในใจกับคำว่าเรา)
แม้ว่าใคร (รักที่เธอเคยให้คงช่วยบรรเทา)
ต่อให้ฉุดรั้งเท่าไหร่ (ให้ฉันได้ลุกยืนต่อเพื่อท้อใจ)
ฉันยังลงใจให้เธอ

โอ้ย เจ็บไปทั้งหัวใจทำไมยังทน
เริ่มใหม่อีกกี่หนนะคนใจร้าย
ปวดไปทั้งหัวใจแทบเจียนตาย
ขาดเธอไม่ได้ เพราะฉันนั้นลงใจให้เธอ