[Εισαγωγή, Μανόλης Αναγνωστάκης]
Οι στίχοι αυτοί μπορεί να είναι οι τελευταίοι
Κι όλο το νόημα αλλάζει
Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά
Για τη ζωή και το θάνατο
Με σκοτεινές παραβολές,με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά από τις λέξεις
Η γεύση του φιλιού
Η πολυτέλεια της αμαρτίας
Τον χημισμό του κυττάρου
Την ορμή της μπόρας
Τον άγριο λύκο
Και το πιστό σκυλί
Του μαθαίνω ονόματα σαν προσευχές
Του τραγουδώ τους νεκρούς μας
Να ξέρεις πάντα, το πότε και το πως
Να ξέρεις πάντα, το πότε και το πως

[Verse 1]

Θέλω ένα κτήμα πάνω στο κύμα
Και μέσα ένα σπίτι με πέτρα και ξύλο
Αμπέλια, ελιές, λεμονιές και ροδιές
Κι απέξω απ’ το κατώφλι του έναν ωραίο σκύλο
Μια καρδερίνα άγρια και ένα καναρίνι
Να τραγουδούν κάθε πρωί ένα κλουβί είναι η μνήμη
Να ‘χω μια βάρκα ξύλινη να ρίχνω παραγάδια
Όταν έχει πανσέληνο να σου πιάνω φεγγάρια
Ώρες να ξαπλώνουμε κάτω από τα αλμυρίκια
Κοχύλια να διαλέγουμε να φτιάχνεις σκουλαρίκια
Τα βράδια να χαζεύουμε τον ουρανό από κάτω
Να ψάχνουμε τον Δράκοντα και την Μεγάλη άρκτο
Παρέα να διαβάζουμε του Παλαμά το αγιόκλημα
Μπροστά στο ηλιοβασίλεμα να γίνονται όλα κόκκινα
Να πιάνω την κιθάρα στιχάκια να σκαρώνω
Εσύ να μου τα τραγουδάς και να τα καμαρώνω
Να βγαίνουμε περίπατο κρυφά στο καλντερίμι
Έτσι όπως κάναμε παιδιά για μια αγκαλιά στην κρήνη
Την ζέστη του καλοκαιριού με μια αγνή να σβήνεις
Ένα φιλάκι δροσερό στα χείλη μου να αφήνεις
Μόλις μπει φθινόπωρο πέσουν τα πρώτα φύλλα
Να βγαίνω βόλτα στο βουνό να σου μαζεύω ξύλα
Εσύ θα ανάβεις τη φωτιά και γύρω από το τζάκι
Στα χέρια μου θα καίγεσαι σαν το ξερό κλαδάκι
Μαζί να ταξιδέψουμε το κόσμο απ’ άκρη σε άκρη
Να βρούμε πριν τον άνθρωπο που λίμναζε το δάκρυ
Για σένα ήρθα στον κόσμο αυτό παίρνω χίλιους όρκους
Εσύ είσαι ο λόγος που αγαπώ ακόμα τους ανθρώπους
Θα έρθουν χειμώνες δύσκολοι θα λιώσουν κι άλλα χιόνια
Για να ξανάρθει η άνοιξη και να περνούν τα χρόνια
Εσύ με άσπρα φορέματα κι εγώ με άσπρα πουκάμισα
Να λεν για την αγάπη μας τραγούδια στα Καλάνησα
Να μου χαρίσεις δυο παιδιά που να έχουνε τα μάτια σου
Ένα κορίτσι ατίθασο κι όμορφο σαν βλαστάρι
Κι ένα αγόρι έξυπνο που δεν φοβάται τίποτα
Κοιμάται με τον Όμηρο κάτω απ’ το μαξιλάρι
Χωρίς δασκάλους και σχολεία θα έχουν τον Ελικώνα
Τις ρίζες να προσέχουν άν θέλουν καλούς καρπούς
Όλα νερό ήταν κάποτε κι όλα θα γίνουν χώμα
Αντίρροπες δυνάμεις είναι η καρδιά κι ο νους
Θα τους διδάξεις πως μετρούν πως γράφουν με μολύβι
Πως είναι η αγάπη το κλειδί που τις καρδίες ανοίγει
Θα τους διδάξω στο σπαθί την ιστορία του τόπου
Να σέβονται και να τιμούν τον πόνο κάθε ανθρώπου
Θα μάθουν απ’ τις μέλισσες πόσο ταξίδι θέλει
Πόσα λουλούδια και χυμούς για ένα γραμμάριο μέλι
Θα τους ποτίσεις τη ψυχή με όμορφα παραμύθια
Για να μπολιάσω μέσα τους τη πιο μεγάλη αλήθεια
Θα μάθουν απ’ τους αετούς να ανοίγουν τα φτερά τους
Σε ισκιώματα και χαρακιές να φτιάχνουνε φωλιές
Να έχουν το βλέμμα μόνιμα σε κορυφές και βράχους
Εκείνος που δεν τόλμησε πεθαίνει δυο φορές
Να τους διδάξεις τον καιρό και να ‘χεις θάρρος
Ποιος άνεμος φέρνει βροχή ποιο σύννεφο χαλάζι
Κι εγώ να δείχνω το σκοπό παίρνω το βάρος
Να τους μιλώ για θάνατο που με τον ύπνο μοιάζει
Σαν στίχοι που δεν γράφτηκαν ποτέ στην Ερωφίλη
Όταν σαν πεταλούδες βγουν οι ανάσες απ’ τα χείλη μας
Σαν πασχαλιά θα ξαναρθείς κι εγώ σαν χαμομήλι
Να στήσει ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη