Χορεύουμε μέσα στα χιόνια
Στην καρδιά του χειμώνα
Προβατίνες και τσιπούρα μες στο κονάκι
Στην κορφή του Ἐλικώνα

Αρσενικό πρώτης κοπής
Άντρας βαρύς σαν κυπαρίσσι
Το πρόσωπό του τραχύ και σκληρό
Πάνω χαράχτηκαν όσα έχει ζήσει

Κάθε κουβέντα πέτρα βαριά
Δε βρήκα έναν άνθρωπο να ‘χει καρδιά
Γεμίζει ξανά το ποτήρι φαρμάκι
Στρίβει τσιγάρο και κρυφοπονά

Βγάζει το μαύρο μαντήλι του πάλι
Και το περνάει στα μαλλιά
Να μην εμπιστεύεσαι λέει
Όποιο δεν κλαίει

Κι όποιον δεν τραγουδά άκου
Άκου πως κλαίνε τα βουνά
Σαν κλαρίνο απ’ τον Κοκοντίνη
Όσους σε πλήγωσαν μόνο θυμάσαι

Άτιμο πράγμα είναι η μνήμη
Ο πόνος με έκανε αγρίμι
Με έμαθε να γονατίζω
Μόνο μπροστά στους αδύναμους
Και στην κυρά που φροντίζω
Αν κάνεις καλό ή αν κάνεις κακό
Θα ‘ρθει γυρεύοντάς σε
Όλοι θα φύγουν μια μέρα

Τον θάνατο μην τον φοβάσαι
Τάξε κερί στη Παναγιά
Και του διαβόλου λιβάνι
Πώς περιμένεις να αγιάσει

Εκείνος που δεν αμαρτάνει
Όλοι ψάχνουν να βρούνε νερό
Που είναι αθάνατο
Αλλά έχει στερέψει η πηγή

Πόσο φθινόπωρο κρύβουν τα μάτια μου
Γίναν τα χείλη μου άνυδρη Γη
Οι λυγμοί στη φωνή μου
Το τραγούδι που πάντα θυμόμουν

Όσοι χωρίζουν με δάκρυα λέει
Με δάκρυα ξανά ανταμώνουν
Λόγια παλιά με στοιχειώνουν
Ματιές που ποτέ δεν λησμόνησα

Απόψε που ανθίζουν τα κράνα
Και όλο τον πόνο κοινώνησα
Ποτέ μου κανέναν δεν φθόνησα
Πάντα τους έδειχνα δρόμο
Όσοι ορκιστήκαν πως με αγαπούν
Στο τέλος με αφήσανε μόνο
Συνήθισα πια με τον πόνο
Χρόνια μετά γίναμε ένα

Την ξέρω καλά την αλήθεια
Μα δεν θα την πω σε κανέναν
Είναι χαρές που δεν γνώρισα
Και πίκρες που ακόμα με καίνε

Όσοι περνούνε το μαρτύριο αυτό
Το ζούνε χωρίς να το λένε