Αρβανίτικα μοιρολόγια
Λύρα και λαούτο από τα Ανώγεια
Ἑπτανησιώτικα μαντολίνα
Νταούλια από την Θράκη

Και Ηπειρώτικα κλαρίνα
Αυτό εδώ δεν είναι γάμος
Μα ούτε βγήκα από την φυλακή
Ανάψανε φωτιές στον Άϊ Γιάννη

Τα αδέρφια μου χορεύουν στη βροχή
Με πλένουν με ροδόνερο και Μύρο
Απλώνουνε μέλι στα τραύματά μου
Γυναίκες κλαίνε στο προσκεφάλι μου

Και μια από αυτές χαϊδεύει τα μαλλιά μου
Άιντε, μάνα μου, καημένη
Είδα στον ύπνο μου τον πλάτανο να γέρνει
Με φέρανε μια νύχτα οι ἀνέμοι

Στα χείλη μου η ψυχή σαν πεταλούδα βγαίνει
Περνάν οι φίλοι μου απ’ τη σκηνή μου
Οι λίγοι που τιμήσανε τα λόγια μου
Συγκρίνουνε σημάδια από μάχες

Και πέφτουν όλοι κλαίγοντας στα ποδιά μου
Εκείνη ετοιμάζει τα γαμπρίκια μου
Το δάκρυ της αγιάζει την στιγμή
Τα ματιά των αιώνων είναι πάνω μας
Δώσε μου αυτό το τελευταίο φιλί
Κορίτσια στολίζουν τον επιτάφιο
Γερόντισσες μου πλέκουνε στεφάνια
Ο γιος μου ακονίζει τα μαχαίρια μου

Και η κόρη μου γυαλίζει τα στιβάνια
Γυναίκες στέλνουν γράμματα
Μαζεύουν τα παιδιά από την πλατεία
Καμιά τους δεν ανοίγει τα παράθυρα

Κι απόψε είναι κλειστά τα καφενεία
Ταξίδεψαν τα νέα ως τον Όλυμπο
Μια βροχή τα σκόρπισε στην Γκιώνα
Ελάφια τα κατέβασαν στον Μαίναλο

Και κάθε Παναγιάς δακρύζει η εικόνα
Μου στέλνουνε μαστίχα από την Χίο
Τσίπουρο απ’ τον Τύρναβο
Και κρόκο απ’ την Κοζάνη

Καράβια πάνε κι έρχονται
Με αλάτι από την Κύθηρα
Χασίσι απ’ τον Ταΰγετο
Κρασί απ’ την Ραψάνη

Περνάνε σε πλεξίδες τα τσοπέλια
Τα βρέχουν στην στάχτη του τζακιού
Γεμίζουν τα κοφίνια με καρβέλια
Και πάνω τους σφραγίδα του Σταυρού
Απλώνουνε τις πέτρες σαν κρεβάτι
Κι εμένα με σκεπάζουν με κλαριά
Μοσχοβολούν το πεύκο κι η ελάτη
Ο πόνος τους φουντώνει τη φωτιά

Μας παρακολουθούνε τα βουνά
Κάθε μου ανάσα ελεύθερος την χάλασα
Σκύψε να με σηκώσεις στοργικά
Και σκόρπισε τις στάχτες μου στην θάλασσα

Πριν να χαράξει φτάνουνε μαστόρια από την Τήνο
Καΐκια τους κατέβασαν χαράματα στον όρμο
Μαζί τους φέραν βότσαλο και μάρμαρο Θασίτικο
Και μ’ άλογο τα ανέβασαν απ τον παλιό το δρόμο

Όλη τη νύχτα σκάλιζαν περήφανα το σήμα μου
Και έμοιαζε στα χέρια τους να λιώνει σαν κερί
Τον στίχο που αγάπησα
Τον χάραξε ο πατέρας μου εκεί

Εκεί που σμίγουν οι καιροί
Πριν λιώσουνε τα χιόνια στην κορφή
Θα ‘ρθουν να τα σκεπάσουν νέα χιόνια
Περνάνε οι αιώνες αστραπή

Σαν κλέφτες θα σκορπίσουνε τα χρόνια
Ποιος είμαι είναι γραφτό να ξεχαστεί
Μα γύρω από το δέντρο αυτό
Που συνεχώς βλασταίνει
Τρέχουν
Και παίζουνε ακόμα τα παιδιά
Και κάτω από τον ίσκιο του
Φιλιούνται οι ερωτευμένοι