Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα
Σταθήκαμε μια στάλα
Και μου 'πες πως θα ξαναρθείς, για να χαρώ, -ποιος ξέρει
Μετά το καλοκαίρι

Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη
Μου το ξανάπες πάλι
Κι απάνω κει χωρίσαμε, -χωρίσαμε σα φίλοι
Μ' ένα φιλί στα χείλη

Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει
Κι ειν' η καρδιά μου μόνη-
Κοντοζυγών' η παγωνιά
Τα σύννεφα κι η μπόρα
-και τι θα γίνω τώρα...

Σου 'γραφα τόσα γράμματα, και πόσο λυπημένα:
Δε μου 'γραψες ούτ' ένα'
Και στη γιορτή σου, σου 'στειλα τ' άνθη τα ταxτικά σου
Δεν έλαβα δικά σου

Τώρα, στο δρόμο σου περνώ, με μάτι κουρασμένο
-και δε σε περιμένω'
Μου φαίνεται πως όλ' αυτά κοιμούνται σ' έναν τάφο
-γι' αυτό, και δε σου γράφω
Όμως, εκείνο το φιλί, που δώσαμε σα φίλοι
Μου τυραννεί τα χείλη
Το 'χω, για καταδίκη μου, και για παρηγοριά μου
Κρυμμένο στην καρδιά μου...