Στην χώρα των θεατρίνων με το ένα μάτι κλειστό, κοιμάμαι
Ως πότε το μονοπάτι αυτό θα περπατάμε
Φως, πήραμε για να δώσουμε σε όσους το ζητάνε
Όσους την hip hop κουλτούρα αγαπάνε
Που βάφουν, δίνουν κίνηση ρυθμό και τραγουδάνε
Ο τρόπος που μιλάμε και όσα φοράμε, το που πάμε, πως τα σπάμε
Είναι πράγματα που οτι κι αν κάνουν κάποιοι δεν τα ακουμπάνε
Η μόδα θα περάσει, να δω ποιοι θα απομείνουν
Και να δω ποιος από κείνους στα μάτια θα με κοιτάξει
Είναι μύηση στην ιστορία που ο δρόμος έχει γράψει
Είναι ποίηση που ένας αλκοολικός αλήτης με πόνο την έχει γράψει
Είναι ότι έζησα εντάξει, δεν αλλάζει