[Giriş]
Dayanacaqda oturanda yüngül öskürdüm, elə o öskürəklə ağciyərimin boşluğa düşdüyünü hiss elədim. İlk dəfə həmin vaxt başa düşdüm ki, bir aydır, baş verən başgicəllənmələri heç də qüsursuz təsadüf deyil. Ardınca isə hər şey sürətli baş verdi. Bir il keçməmişdi ki, anamın gözündən iyrənmə hissini görə bilirdim. Əslində, onu başa düşürəm, bənövşəyi yaralar adi insanlara iyrənc gəlir. Beyin çönən ətrafdakı bütün baxışları görəndə sevinirəm ki, həyatımız boyu ən az gördüyümüz insan, yaxşı ki, özümüzük. Yoxsa, hər güzgüyə baxanda xatırladığım bir şey var: Mutasiya davam edir