[ورس یک]
هرچی پیش بری جلو، تک میشی چک میخوری
جنگ فیوری میشه، لج میکنی بی‌شهرت
نزن چنگ بی‌خودی
لعنتی داری به سمت عکس میدویی
ما همیشه با خالِ پایین، تَک میبُریم
سر میبُریم، بَد بازی کنی زمینو ترک می‌کنیم
عین سگ می‌دویم
ما چپ زل می‌زنیم به هر لیونی
زخمی شدیم، فنس میبُریم و فتح می‌کنیم
ماها سربازای قلمرئه ارتشِ هیپ‌هاپیم
نرفتیم زیرِ پونز؛ نقشه‌ی ایرانیم
کلمات‌مون حتی کوه و خُرد می‌کنه
و نمی‌چربه فشار صخره به دینامیت
من نمی‌فروشم ایمان خدا رو به اینا
نمی‌دونی چه حالیه گلا رو بدی آب
نمی‌خوام ترجیح بدم دلار و به این کار
جیبای خالی می‌سازه رونالد، دلیما
هم آشنام به سرفه‌های سیگار
هم جنس انگیزه‌ی بکسرایِ سیاه
زیاد وایسادنم فوله پا اینا
رفیق شیشِ رو همه مشکلات زیاد
تو آینه گفتم وایس رو پات احمق
حتی اگه قراره بشه روزات سخت‌تر
زیر پرچم حالم و بد می‌کنه
خودم درجه رو اَ رو شونام کندم
[ورس دو]
کجان فسترای پارک شاد
انقدر کشیدی که شده چال چشمات
پات به گاز برسه که میری آلپ یه راست
خواب به خواب چرت میزنی با الپراز
سخته قهرمانی مدال نبری نه
همیشه خون می‌گیره مداد غریزم
هنو همون بچه‌ی ده سالم
که برای پول ریکوردم لباس نخریدم
با اینکه می‌دونه خوب ماییم
ولی تیترمون نمی‌کنن ژورنالیست
اگه رپ‌کن شدی یعنی سود فانی
چون گود مانیو می‌گیره فوتبالیست اه
یکی به اینا بگه که هنر جرم نیست
ما فقط حرفای دل و بلند گفتیم
از همین خیابونایی که کتک خوردیم
درس گرفتیم و نوشتیم دو خط عمقی
چه می‌دونن چیه فلوهای چاپرز
نفس کم نداری تو گل و لای ساکت
فقط کافیه سلیقش نباشه
تا قتل عامت کنه با تروهای کامنت
این همه سال هیپ هاپ چی بهم داد
یه روز خدافظی می‌کنم با این امضا
تو که پول ترکو نمیدی بی‌انصاف
بیا لااقل یه مخاطب ریئل باش
