دوباره تولدمه و من و ذهن مریضم
روحمو می‌کنه شمعایی که رو کیکه، اذیت
یه ساله دیگه رفت و من تو گِله انگیزم
یقمو می‌گیره تنها بودن تو دل جمعیت
وقتی موهای مامان شدن سفید و می‌ریزن
یه روز منم تو آیینه مرد پیر و می‌بینم
از درون انگاری چهل سالمه و
رفیقام دونه‌دونه دارن سی و می‌بینن
دیر فهمیدم اون که می‌بازه مَشتی‌تره
یا اون که نقابِ فرشته زده وحشی‌تره
هرسال که زمان این سال و خط می‌زنه
عین میوه‌ی خراب، دلِ من لک می‌زنه
دلم تنگ شده و تو سرم شیشه خوردست
برا کفشایی که آویزون تیر کوچن
دوچرخه نارنجی جیغ شونزدم
برا شلوارای کِشی که تیله توشن
بابا؛ پاشو بزن تو گوشم
مامان گلایه کن که چرا من یه سر تو کوچم
دلم تنگه ساعت هفت بگی پاشو دیرته
لقمه‌های نون و پنیر تو برن تو کوله‌ام
بهم بگی نکردی هنوز از دیشب آشتی
چته؟ سر کلاست این‌طوری گیج نباشی
بیام خونه بگی کتاب و تو کیف نذاشتی؟
به کسی ندادی؟ زیر میز نذاشتی؟
منو ببخش اگه عصبی‌مو
اگه نمیشه بفهمی حال هر دقیقه‌مو
اگه تَوهم زد جلو تو عددی‌مو
اگه حسای مادرانتو نفهمیدمو
احتیاجت دارم بیا و نگام کن درست
وقتی عصبی‌مو می‌کنم صدامو کلفت
فقط تویی که می‌تونی کنی چشامو درشت
هر روز می‌کنم به یاد تو بغض
دنیا یالا بده طلبمو زود
فشارای تو بوده کرده کمرمو خورد
داره قراضه می‌کنه بدنمو دود
کل شهر دیدن سرمو تو پودر
یکی بگه سالایی که رفته چند تا شدن؟
دشمن بودن الان مثل کفتار دورم
رفیقا تبریک میگن از سر وا کنن
منم که توی در و دیوارم و قهر با خودم
مغزم اتوبانه، فکرا عینِ ماشینا میرن
تو این سالا به اندازه کافی باریدم
خنده تلخه وقتی به اندازه کافی داری غم
از تو خراب عین چارلی چاپلینم
عین حالی که شیر داره تو دل سیرک
این همه عجله داریم به کجا برسیم؟
متنفرم از روز تولدم
دلم می‌خواد گریه کنم یه دل سیر