[Verse 1]
Είμαι χρόνια εδώ, την πρωτεύουσα τη λέω χωριό
Κι αμα βάλω θα βγω κι άμα πας να πνίγεις, θα πνιγώ
Κι άμα κάνεις πως μπαίνεις θα μπω, γαμώ και τα σκαμπό
Πώς να πατάω στα πόδια μου, πώς να χτυπώ μου το έμαθε στον Κωλονό ένας δάσκαλος σ' ένα καρότσι αναπηρικό
Έσκαβα μέσα μου τούνελ βαθύ όσο κάνανε αυτοί τη ζωή τους
Έφτυνα χάπια, φύσαγα μίτους, άκουγα λέγαν' για 'μένα από τρίτους
Τώρα χάσανε την υπομονή τους, στρέφω εναντίον τους τη δύναμή τους
Είναι ο Κάρολος ο Σμιθ, σαν μετάλλια υψωμένες γροθιές στην απονομή τους
Το ραπ είναι σαν φαγητό, θέλει τόσο αλάτι, τόσο πιπέρι
Εδώ ριστέ-Περι, βγαίνω με το ίδιο κούρεμα από τον μπαρμπέρη
Ο φασίστας το έμαθε, ξέρει, όταν ήρθε να ανοίξει γραφεία
Έφαγε ξύλο και εξαφανίστηκε, τρέχοντας έμαθε κι ορθογραφία
Άλλες φορές ευφυΐα, άλλες φορές μόνο ευθεία
Τα λεφτά άμα τα έβαλες, πάνω από όλα φέρνουνε μοναξιά, όχι την ευτυχία
Αυτό μου το έλεγε η μάνα μου κρατώντας μια σφουγγαρίστρα
65 χρονών, μορφωμένη, περήφανη, ακόμα καθαρίστρια!
Εκείνη με θυμάται το χάραμα όταν της τελειώνει το μάκο
Μου λέει «Ψήσου για καν'ά άραγμα, πώς θα βγάλουμε κανα φραγκο;»
99,9, με την πουστιά κρατάω πάντα μια πιθανότητα
Γαμιόμαστε σαν να μισούμε όλη την ανθρωπότητα μα δεν κοιμόμαστε μαζί, δεν έχουμε οικειότητα

[Chorus]
Κι ας έχω κουραστεί, θα ειμαι εκεί για να κάνω ό,τι χρειαστεί
Μέχρι να γίνει αυτό το γαμήδι, όπως το 'χω φανταστεί
Δε θα φύγω ποτέ, δε θα φύγεις ποτέ, δε θα αλλάξω και δε θα αλλάξεις
Φυλακισμένοι στην πόλη μας, στο αστικό μας το Matrix
[Chorus]
Κι ας έχω κουραστεί, θα ειμαι εκεί για να κάνω ό,τι χρειαστεί
Μέχρι να γίνει αυτό το γαμήδι, όπως το 'χω φανταστεί
Δε θα φύγω ποτέ, δε θα φύγεις ποτέ, δε θα αλλάξω και δε θα αλλάξεις
Φυλακισμένοι στην πόλη μας, στο αστικό μας το Matrix

[Verse 2]
Έχω φάει σκατά κι είσαι ακόμα στα μέλια, θέλω τσιλάρισμα, θες σεκεντέλια
Θέλεις με το που το γράφω να σε παρω τηλ να σ' το πω ακαπέλα
Θες θάλασσα, είμαι βουνίσιος, θες Ήλιο, μ' αρέσει ο ίσκιος
Την ειρήνη τη χίπικη δεν την μπόρω, εδώ πότισα ταξικό μίσος
Από το πρωί με το ζόρι έχω πει 5 λέξεις κι έχεις ορέξεις για διαλεξεις και συνεντεύξεις
Πάω να ξαπλώσω, άντε να το τρέξεις
Τα κολλητιλίκα κομμένα, τα τηλέφωνα αυτά τα σπασμένα
Κι αφού λες εμένα για άλλους, εύκολα λες και σε άλλους για εμένα
Κάποτε θα διηθούμε τους άθλους, τι καταφερα με άλλους δύο άθλιους
Οι επιτυχίες μου, οι αποτυχίες μου, όλα αποτελέσμα πάθους
Μη σε νοιάζει, όταν μου τελειώνει η καύλα, με πάει μπροστά ο εγωισμός
Έχω μάθει να μάχομαι οπότε, δε με πολυνοιάζει να είμαι τυχερός
Με εκείνη αγκαλιά ως το χάραμα, με κρίσεις πανικού από το μάκο
Ψάχνω να βρω ποιος την έμπλεξε πάλι να τον τιμωρήσω σαν να είμαι ο Jango
Τώρα χασίς και αναβλητικότητα, χαρμάνα και επιθετικότητα
Γαμιώμαστε σαν να μισούμε όλη την ανθρωπότητα, ξυπνάμε αγκαλιά με καφέ, χυμό, τυρόπιτα

[Chorus]
Κι ας έχω κουραστεί, θα ειμαι εκεί για να κάνω ό,τι χρειαστεί
Μέχρι να γίνει αυτό το γαμήδι, όπως το 'χω φανταστεί
Δε θα φύγω ποτέ, δε θα φύγεις ποτέ, δε θα αλλάξω και δε θα αλλάξεις
Φυλακισμένοι στην πόλη μας, στο αστικό μας το Matrix
[Chorus]
Κι ας έχω κουραστεί, θα ειμαι εκεί για να κάνω ό,τι χρειαστεί
Μέχρι να γίνει αυτό το γαμήδι, όπως το 'χω φανταστεί
Δε θα φύγω ποτέ, δε θα φύγεις ποτέ, δε θα αλλάξω και δε θα αλλάξεις
Φυλακισμένοι στην πόλη μας, στο αστικό μας το Matrix