Είναι ώρες που σπας
Και κάποιες άλλες
Που απ’ το παράθυρό σου γελάς
Που το `χουν ζώσει πολλά
Μικρά λουλούδια ηλεκτρικά
Και τ’ απογεύματα τα βάζεις στο δωμάτιό σου

Δεν έχεις άλλη αντοχή
Γι’ ακόμα μία προσευχή
Δε βρίσκει χώρο η λογική
Στον κόσμο τον δικό σου
Ακούς απ’ έξω μια κραυγή
Μα δε κουνιέσαι από εκεί
Κι ας ξέρεις μέσα σου
Πως `κοψαν τον ηλέκτρανθό σου

Και θα έρθει η στιγμή
Που θα βγάλεις μια φωνή
Και θα σηκώσεις το κεφάλι
Ως τον ουρανό σου
Στο δωμάτιο αυτό
Στη γωνία σου σε κοιτώ
Μέρα τη μέρα, κι όλο μοιάζεις
Στον ηλέκτρανθό σου

Τίποτα πια δε κρατάει
Για πάντα ο θάνατος ζητάει
Κι έχεις αφήσει άδειο τώρα το δωμάτιό σου
Και κάποιες νύχτες εκεί
Ακούω απ’ έξω μια φωνή
Εκεί που τώρα πια μιλάς
Με τον ηλέκτρανθό σου