Can kafeste uyur iken bir güzel geldi
Açtı tüm kapıları gönül anahtarıyla

Yandım durdum yıllar geçti serden geçtim düştüm
Eridikçe can cevherim ruhum öldü zannettim
Yandıkça gördüğüm ben sandığım ben ben değilmişem
Varlığın bu canın hüdadan başka yok imiş sahibi

Can kafeste uyur iken bir güzel geldi
Kaldırdı tüm perdeleri bir bakışıyla

Düştüm aşkın ateşine yandım yandım kül oldum
Savurdukça rüzgar külüm nice aleme garkoldum
Yandıkça gördüğüm ben sandığım ben ben değilmişem
Varlığın bu canın hüdadan başka yok imiş sahibi