[Verse 1: Sadomas]
Αυτό είναι απόδραση απ' τη χώρα τον θαυμάτων
Των ειδικών φρουρών έξω απ' τα σπίτια των φραγκάτων
Θα γίνει ντου, ακούστηκε εν μέσω ασυρμάτων, over
Κάποιος γυρίζει με μανία το revolver
«Τι ζούμε, ρε μαλάκα;» λέει, «πώς να μείνω sober;»
Το βάζει στο κεφάλι και γελάει σαν τον Joker
Παίζει πόλεμος σ' υποσυνείδητο και συσκευές
Ασυνείδητα εκτελούμε διαταγές χωρίς παραλλαγές
Γι' άλλους η δημόσια απειλή, για άλλους ράπερ
Ο σπόρος εργατών που δεν υπάκουσε τον master
Κι αφέντες με αντίληψη αμερικάνου gangster
Τα είδε όλα, τι να εξομολογηθώ στον πάτερ;
Πορνόγεροι βιάζουνε τα βρέφη υπό κάλυψη
Δυό διμοιρίες μπαίνουν να διαλύσουν μια κατάληψη
Σόδομα και Γόμορα που ακούω κατ' επανάληψη
Και πάνε κάτι χρόνια που δεν έχω νιώσει άνοιξη
Στομάχια γουργουρίζουν, θολά μυαλά γυρίζουν
Όσο οι πρεζοεμπόροι της ΓΑΔΑ τα καθαρίζουν
Σε μα-γαζιά παράνομα, βιτρίνα επιχειρήσεις
Αυτό είναι για όσους βασανίστηκαν σε ανακρίσεις
Ναι (ναι)
Βασίλης Μάγγος: Παρών
Το 'παν αδύνατο μα είναι δυνατόν
Αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει δι' ευχών
Αλλά μόνο όταν τα ψέματα γίνονται παρελθόν
Αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει δι' ευχών
Αλλά μόνο όταν τα ψέματα γίνονται παρελθόν
[Interlude: ΔΠΘ]
Άμα ξαναδώ το φίδι να γαίνει απ' την τρύπα; Θα του κόψω το κεφάλι. Απλά το θέμα ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου. Γιατί αυτό το φίδι έχει πολλά κεφάλια...

[Verse 2: ΔΠΘ]
Θέλουν να κρύψουν τα χαμόγελα, αυτό τους ενοχλεί
Λαός με συνείδηση είναι απειλή, μάζες σε καταστολή
Φόβος για κάτι διαφορετικό όπως το συνηθίζουν πολλοί
Είναι ταμπού ν' ανήκεις σ' άλλη φυλή
Είν' η σιωπή συνενοχή
Η μάχη για την επιβίωση δεν παίρνει αναβολή
Είσαι μαζί μου; Μια μέρα θα πιάσουμε την καλή
Μα θα 'χω προσπαθήσει πολύ
Κάθε μέρα κι απ' ένα σκαλί
Είδα την κόλαση που ακολουθεί πίσω από μια ψιλή
Πώς είναι να αργοπεθαίνεις στην άκρη του δρόμου μόνος σαν σκυλί
Το τραβάμε απ' τα μαλλιά να δούμε πού σκατά θα βγει
Η γειτονιά μου ναργιλές, κοράνι, Μέση Ανατολή
Η φτώχια θέλει καλοπέραση, το λίγο το βλέπω πολύ
Η κάθε μέρα που περνά και μια γραμμή χαράζω στο κελί
Για να θυμάμαι πως σ' αγάπησα, ζωή
Και πάνε χρόνια
Άλλαξα μέσα μου κι εγώ μα κάτι λίγα τα θυμάμαι ακόμα
Αισθήματα κι ενθύμια στο σώμα
Κρασί που στάζω για 'σένα στο χώμα
Και περιφέρομαι στην πόλη ως το χάραμα λιώμα
Τον Ήλιο βάψαμε σε μαύρο χρώμα
Να παίξουμε το μέλλον μας γράμματα και κορώνα
Στάσου λίγο και δες τη μεγάλη εικόνα
Όταν γιορτάζει η δημοκρατία μας κερνάει χημικά και δακρυγόνα (και δακρυγόνα)
[Outro: Μάνος Χατζιδάκις]
Αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ...