Είπα στα δέντρα πως θα 'ρθει ο χρόνος
Και σε όλα τα χόρτα πως θα 'ρθει η βροχή
Γέμισα πέτρες τα άδεια μου χέρια
Η ελπίδα να γίνει μια ακτίνα στη Γη
Εκείνη είπε θα είσαι ασφαλής και έφυγε τρέχοντας
Στη καταστροφή οι υπολογιστές είχανε σβήσει
Κοιμούνταν βαθιά και όλα έξω από το χρόνο
Χτυπούσαν αργά
Εκείνη τη νύχτα ήρθε μπροστά μου
Μπήκα στο στόμα του μαύρο κενό
Εκεί κοιμήθηκα σαν μύγα στα πεύκα
Τότε που έπεφτε ο ουρανός
Κι έτσι αργόσυρτος μέσα στον κόσμο
Δεν ήμουν στο σπίτι γιατί ήμουν νεκρός

Είδα έναν άνθρωπο μέσα στα φώτα
Να τρέχει με ένα όπλο μέσ' τη βροχή
Και μέσα στη νύχτα καμία απάντηση
Από κανέναν να έχει δοθεί
Και η μόνη ερώτηση να γίνεται διάθλαση
Κλείνω τα μάτια να στρέφονται εκεί
Εκείνω το βράδυ είδα όλα τα αστέρια
Όπως ο Nicola Tesla την αστραπή αφήσε πίσω του
Τον Ελεώνα ακούω τώρα την μηχανή
Και αυτή η σιωπή απόγευμα των μύρων
Θα με τυλίξει σε μια γιορτή