Έχω μια τάση στο βαθύ μια ροπή
Και με τραβάει στο να το καίω πολύ
Άμα με ξέρεις και τ΄ ακούς δεν είναι νέο πολύ
Μα το πατάω στο λαιμό του γιατί έχω μια τάση στο βαθύ μια ροπή
Δε μ’ άφησα στην τύχη μου λεπτό
Κι ας έψαξα να βρω το πώς περνάει ο χρόνος με την τύχη μου
Οι στίχοι μου κι εγώ, ότι έχω είναι οι στίχοι που θα βρω
Οι φίλοι μου έξω απ’ τον οχετό – αυτοί είναι οι φίλοι μου
Δεν τ’ άφησα στο σπίτι μου λεπτό αυτό
Έξω το διακινώ εδώ που ζω κι ακούω τον απόηχο
Με προστασία απ’ το ρόπαλο γιατί ότι και να πω
Μοιάζει απαγορευτικό το καταγράφουν στον αυτόματο
Δώστε έλεος στον αόμματο γιατί φοβάται
Κι όποιος φοβάται μισεί κι αυτός μισεί το ανθρώπινο
Στεκόμαστε απέναντι απ’ τον όλεθρο
Όμως με τρόπο παραβατικό μέχρι να γίνουν υπόλοιπο

Χίλιες φορές και μία να μη χωρέσω καν στον κύκλο που γι’ αυτόν
Είμαι κανείς, είσαι καμία
Τα δόντια σφίγγω με μανία μέχρι να ‘μαι σίγουρος πως
Θα ‘σαι κανείς, θα ‘μαι καμία

Δε βλέπω την ώρα, δε με χωράει ο χρόνος
Όπως δε με χώρεσε ποτέ κι η χώρα
Χειμώνα καλοκαίρι ρελαντί στην ανηφόρα
Μη ξεγελαστείς στιγμή, είμαστε πλάσματα αιμοβόρα
Δείχνουν τον τρόμο κάθε μέρα
Τα μάτια των γειτόνων μου και των περαστικών
Και μ’ αρρωσταίνει πιο πολύ αυτό από τον μολυσμένο αέρα
Κι από χιλιάδες τρύπες χιλιάδων ουρανών
Την μυρωδιά σου αναδύω κοινωνία
Γιατί σαν αυτήν καμία δε νιώθω τόσο οικεία
Με μεθάς με αντιθέσεις και χημεία
Και μου ζητάς κακούργα να κάνω ησυχία
Τα όνειρά μου έχουνε χρώμα βαθύ κόκκινο
Έχουν υπόκρουση τραγούδι βουβό
Έχουν συνήθειο να παίζουνε με τις ευθύνες ντόμινο
Και με την πάρτη μου όλη νύχτα κρυφτό
Μα δε το γράφω και μόνος είμαι και το ζω μ’ άλλους ανθρώπους
Αλλάζω μέρη για να δω άλλους τόπους
Να δω πως σκέφτεται ο καθένας απ’ αυτούς, τα θέλω και τους τρόπους
Ν’ αλλάξω τα δικά μου ή να τα στεριώσω όντως
Άσε θα το δώσω πρώτος, έτσι κι αλλιώς με καίει το επόμενο επειγόντως
Μη το χάσω γιατί είναι λιγοστός ο χρόνος
Ότι γράφω τον παγώνει αναλόγως
Αν το χάσω γιατί είναι χαμένος κόπος

Μεσ’ στον καπνό εξαγνίζω τις προθέσεις μου
Δωσ’ μου ένα πεντάγραμμο να βρω κάπου μέσα του τις ανέσεις μου
Να προφυλαχτώ κλεισμένος μέσ’ στις παρενθέσεις μου
Να με πλάσω ξανά απ’ τις αντιπαραθέσεις μου
Ποιος νοιάστηκε για την κατάληξη; Ποιος δε ψάχνει στον δρόμο
Για εμπόδιο ή στη σιωπή για κάλυψη;
Ποιος δεν έγινε ένα με το ψέμα του; Ή δεν ανακάλυψε τρόπο
Ν’ αφήσει στο δέρμα του ανάμνηση