Στα 17 μου χρόνια μες στους δρόμους
Παιδί κοσμιοτάτης διαγωγής
Μετρούσα τα σημάδια της φυγής
Κι έφτιαχνα τους δικούς μου νόμους

Πέρασε πολύς καιρός θυμάμαι
Δεν ξέρω αν ήταν λάθος ή σωστό
Στημένο το παιχνίδι και γνωστό
Μα εγώ να ξέρεις δε φοβάμαι

Δε μου άρεσε να λέω εντάξει
Έτσι ήμουν κι έτσι είμαι ακόμη
Δεν μπορεί κανένας να μ’ αλλάξει
Μάνα αν σε πλήγωσα, συγγνώμη

Τις άδειες νύχτες στην Ομόνοια
Κυλάει η ζωή στον ενικό
Κι ακόμα ψάχνω μερτικό
Απ’ τα καλύτερά μου χρόνια

Τα βράδια όταν με θυμάσαι
Να ξέρεις πως είμαι καλά
Μπορεί να πέρασα πολλά
Όμως για μένα μη φοβάσαι

Δε μου άρεσε να λέω εντάξει
Έτσι ήμουν κι έτσι είμαι ακόμη
Δεν μπορεί κανένας να μ’ αλλάξει
Μάνα αν σε πλήγωσα, συγγνώμη