[Verse 1]
Kalbimi sök git! Duygular çöp gibi
Anlattıklarım özüm; basit bir söz değil
Asitli köprü; sırat şu an altımda
İncelsin kopsun ip! Yüzünüzü görmeyeyim!
Ömrüme törpü, girdiğim her diyalog
Çalsın şarkımı kırık tuşlu piyanom
Eşliğinde oynanır her gün aynı tiyatro
İzlemeyeceğim artık, yani bilanço fiyasko
Beynim mahremiyet bölgem, göstermem
Ama cehaleti öldürmeden ölmem ben
Görmeyenler, göz istiyor körlerden
Yaz vakti yorganı üstüne örterler
Öterler her diyardan etkisiz, değersiz
Faaliyete geçmiyorsa tepkiniz de yersiz
Menzilimde boş ağızlar estirir de telkin
Biri gelir ve biri gider, bezdirir bedelsiz

[Nakarat]
Uzak durun, yaklaşmayın
Bu sokak dar sana bana ikimize
Dünden beri ben bambaşkayım
Yürüyorum düşeceğimi bile bile
Uzak durun, yaklaşmayın
Bu sokak dar sana bana ikimize
Dünden beri ben bambaşkayım
Yürüyorum düşeceğimi bile bile
[Verse 2]
İnsanlar, duymak istediğini duymak ister
Konuşmak ucuz ama biraz sus da dinlen
Dünyayı olduğu gibi görmeye mahkum oldum
Cezam müebbet, çıkışım yok bu hapisten
Çünkü aynı deliğe tıkarlardı eğer kaçsaydım
Yufka olsa yüreğim, yüksek derecede kaynardım
Karanlıkta göz açmayı öğretendir aydınlık
Masumiyet, maduriyetin tek kaynağıdır
Zarar verir diye duygularımı kesip attım
Sonra, vicdanım uykularımı esir aldı
Sevgi hissim yetim kaldı (evet)
İnsanlardan nefret etmek için, tanımak yetip arttı
Tabi kazanmaktır her yarışta tek hedef
Ama çoğunlukla kaybettirir denemek
Aylakken; koza yapmamışken tırtıllar
Ezoterik, ömrünü tamamlayan kelebek

[Nakarat]
Uzak durun, yaklaşmayın
Bu sokak dar sana bana ikimize
Dünden beri ben bambaşkayım
Yürüyorum düşeceğimi bile bile
Uzak durun, yaklaşmayın
Bu sokak dar sana bana ikimize
Dünden beri ben bambaşkayım
Yürüyorum düşeceğimi bile bile