Είχα μια θάλασσα στο νου
Κι ένα περβόλι, περιβόλι τ’ ουρανού
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
Για την απάνω γειτονιά

Στα παραθύρια τα πλατιά
Χαμογελούσε μια μυρτιά
Κουράστηκα να περπατώ
Και τη ρωτώ και τη ρωτώ

– Πες μου, μυρτιά, να σε χαρώ:
Πού θα βρω χώμα, θα βρω χώμα και νερό
Να ξαναχτίσω μια φωλιά
Για της αγάπης τα πουλιά;

Στα παραθύρια τα πλατιά
Είδα και δάκρυσε η μυρτιά
Την ώρα π’ άνοιγα πανιά
Για την απάνω γειτονιά