Μες στην Αθήνα των φτωχών και του υποκόσμου
Ζούνε τ’ αγρίμια τα παιδιά του τρίτου κόσμου
Μες στη μιζέρια, την ορφάνια και τη γύμνια
Ζούνε τ’ αγρίμια

Κάθε αγρίμι κι ένας άγγελος του δρόμου
Ένας Χριστός στο μεροκάματο του τρόμου
Χέρια αγγέλων που βοήθεια ζητάνε
Και οι φονιάδες τα σκυλιά πυροβολάνε

Για ένα τάλιρο, μια ρόγα από σταφύλι
Ένα χαμόγελο στης νιότης τους το δείλι
Χέρια αγγέλων που βοήθεια ζητάνε
Και οι φονιάδες τα σκυλιά πυροβολάνε

Κι εμένα τώρα η ψυχή μου αγριεύει
Γιατί σκοτώνουμε τ’ αγρίμι όταν κλέβει
Αφού το ξέρουμε οι φταίχτες είναι άλλοι
Που ’ναι μεγάλοι, που είναι μεγάλοι
Αφού το ξέρουμε οι κλέφτες είναι άλλοι
Που ’ναι μεγάλοι, που είναι μεγάλοι